Kraina nadziei i miłości

Od początku spektaklu wzrok widza przykuwa stara drewniana szafa stojąca na środku sceny. Wyglądała niczym z filmu „Opowieści z Narni - lew, czarownica i stara szafa". To ona stanowiła centrum całego przedstawienia. Zamienia się w istny portal, do wykreowanego na scenie baśniowego świata.

Spektakl rozpoczyna się wejściem babci na scenę (niezwykła Tatiana Kołodziejska). Od pierwszych chwil nawiązała ona interakcję z publicznością i wprowadziła widzów w historię na motywach baśni Hansa Christiana Andersena. Stała się narratorem owej historii. Dalsza część spektaklu skupiła się na postaciach Gerdy i Kaja, które były przedstawione za pomocą przepięknych lalek. Zostały one „ożywione" przez Marka Sitarskiego i Joannę Wąż. Było to fenomenalne i przykuwające wzrok połączenie. Lalki jeszcze bardziej oddawały iście baśniowy klimat całego spektaklu. W połączeniu z miłą dla ucha muzyką stworzyło to całość idealną.

Fantastyczna historia o chłopcu, któremu do oka dostaje się kawałek diabelskiego lustra wciąga widza bez reszty. Udaje się to uzyskać za pomocą zachwycających efektów wizualnych. Śnieg stworzony za pomocą dyskotekowej kuli, które w połączeniu z opracowaniem muzycznym (za które odpowiadał Marek Sitarski) przenosiły odbiorców w krainę tytułowej Królowej Śniegu. Znakomite wrażenie, zrobiła na mnie wcześniej wspomniana szafa stanowiąca główny punkt podczas przedstawienia. Czasem była miejscem spotkań Babci, Kaja i Gerdy. Innym razem wraz z trwaniem sztuki, zmieniała się ona w las, czy miejsce przebywania Królowej. Moje oczy zachwycił również pomysł wykorzystania folii malarskiej i niebieskiego światła, aby uzyskać wręcz boski magiczny efekt przemiany Kaja - ze złego, pesymistycznego chłopca, w czułego i szczęśliwego człowieka. Za tą piękną scenografię odpowiedzialny był Jakub Bitek.

Losy Gerdy, która rusza na poszukiwania Kaja dodają pędu całej sztuce. Poprzez zaczarowaną szafę jesteśmy w stanie uczestniczyć w wędrówce bohaterki. Staje się ona swoistym portalem do różnych fantastycznych miejsc, takich jak między innymi ogród, który przypominał mi przestrzeń widoczną na obrazie Claude'a Moneta pt. „Ogród artysty w Giverny". Zmiany w oświetleniu i muzyce sprawiały, że widz mógł towarzyszyć emocjonalnie w poszukiwaniach zaginionego Kaja. Od smutnej i depresyjnej aury spowodowanej przemianą i zniknięciem chłopca, do pozytywnego i skocznego klimatu wywołanego jego odnalezieniem. Wszystko to dodawało dynamizmu całemu przedstawieniu.

Spektakl „Królowa Śniegu" niesie ważne przesłanie zarówno dla najmłodszych jak i dorosłych odbiorców. Uwypukla ona przyjaźń jako wartość nadrzędną, która zdolna jest do pokonania wszelkich barier. Zwraca także uwagę na istotę relacji międzyludzkich, które we współczesnym świecie stają się mniej istotne w całym pędzie i biegu życia. Młodsi widzowie poprzez ten spektakl mogą zobaczyć niezwykle estetycznie zrealizowaną baśń Andersena. Starsi widzowie mają szansę przypomnieć sobie tą opowieść. Wrócić do czasów młodości i odczytać morał płynący z tej sztuki.

Spektakl Sitarskiego w przyjemny i estetyczny sposób przypomina o niezwykle ważnych rzeczach, takich jak miłość, przyjaźń i dobro. Podczas spektaklu widz zostaje przeniesiony w krainę czystej miłości i nadziei.