Operowe odczytywanie Szekspira na nowo

Zważywszy na to, że Michał Znaniecki nie tylko wyreżyserował spektakl, ale jest autorem inscenizacji oraz kostiumów, można by rzec, że jest to rzecz autorska. Taka, w której własną wizję realizuje się w kilku wymiarach. Autor scenografii, Luigi Scoglio, nadaje domom trzynastowiecznej Werony, zarys kojarzący się z wnętrzem wielopiętrowego budynku lub też z gmachem operowym, pośrodku którego usytuowane jest okrągłe podium, na którym rozgrywa się akcja. Przywodzi to na myśl, arenę, na której w pełnym blasku „rozgrywają się" ludzkie emocje, a obserwowane i komentowane przez mieszkańców wyglądających z okien. Świat Julii i Romea tonie w ciemnościach, ledwie rozjaśnianych nokturnowym światłem. Atmosfera jest duszna, ciężka, poza sceną efektownego balu w domu Kapuletich. A same postaci noszą stylizowane kostiumy oscylujące pomiędzy kanonami mody średniowiecza a renesansu.

I jest problem dwóch rodów skłóconych ze sobą w takim stopniu, że świat został podzielny na pół, bez dużych szans na pogodzenie się, na wzajemną tolerancję. No i są dzieci, nieświadome sytuacji, w jakiej się znajdują. Julia i Romeo, spotykają się ponownie już w swoim dorosłym świecie. Prowadzący tego wieczoru orkiestrę Franck Chastrusse Colmbier chwili, w której Romeo zobaczył Julię, nadał klimat muzycznego uniesienia. Podobnie było w partiach solowych obu kochanków, jak i w duetach. Frazy melodyczne zagrane przez orkiestrę z lirycznym rozmachem obrazują potęgującą się namiętność oraz zauroczenie kochanków. Harmonijnie z muzyką zabrzmiał czysty i dźwięczny sopran Katarzyny Mackiewicz jako Julii, a tenor Romea, w roli którego wystąpił Andrzej Lampert, cechował się wyjątkową ekspresyjnością i czułością. Trzeba dodać, że wykonane przez nich cztery długie duety miłosne z jednej strony wypełniają bieg muzycznej narracji, a z drugiej, piętrzą dramatyzm łączącego ich uczucia, który osiąga swój szczyt w ostatniej ich rozmowie. Zarówno Katarzyna Mackiewicz jak i Andrzej Lampert zauroczyli nimi widzów. Warto także powiedzieć, że Paweł Konik jako Merkutio nie tylko wspaniale zaśpiewał, ale także i zagrał. Również i Bogdan Kurowski w roli Ojca Laurentego dał popis swoich możliwości głosowych.

Spektakl ten miał jednak swoją wykonawczą perełkę w jednym z epizodów. A stworzyło ją przepiękne, oryginalne i zniewalające brzmienie kontratenoru Michała Sławeckiego w roli Stefano! A do tego należy dodać jeszcze wspaniałą grę aktorską.

Podkreślić należy również, że nie bez znaczenia dla wymiaru wizualnego spektaklu były projekcje video. Białe kalie odzwierciedlały niewinność i szlachetne intencje Julii, a wielobarwne witraże konstruowały wnętrze katedry. I tutaj Bogumił Palewicz, idealnie operując światłem, tworzył osobliwy klimat.

Obejrzenie tej opery unaocznia przede wszystkim, w jaki sposób kompozytor z dramatu Szekspira wydobył motyw miłości pomiędzy kochankami i oparł na nim pełną niuansów muzykę, w czym niewątpliwie bardzo pomocne było libretto, autorami którego są Jules Barbier oraz Michel Carre. Julia i Romeo nieomal przez cały bieg operowej akcji są obecni na scenie. I w tym kontekście, dla nas współczesnych, inscenizacja ta wpisuje się w trwający od lat proces odczytywania Szekspira na nowo, a przełożenie języka dramatu na muzyczny klasyfikuje dzieło Gounoda wśród operowych arcydzieł.

I oglądając ten spektakl, nie można było ustrzec się od pojawiającej się w pamięci baletowej wizji Julii i Romea w choreografii samego Paula Chalmera do muzyki Sergiusza Prokofiewa, pod kierownictwem muzycznym Macieja Figasa; w wykonaniu Baletu Opery Nova, który zainaugurował ubiegłoroczny XXV Bydgoski Festiwal Operowy.