Życie ulotne jak taniec

Także w spektaklu „Pokój" Teatru S w reżyserii Ireneusza Solarka to efemeryczne działanie ruchowe staje się osią zdarzeń kreślącą dynamicznie linię ludzkich losów.

Zaczyna się niewinnie – jak to życie – na scenie w stłumionym, ciepłym świetle widzimy siedzących na krzesłach aktorów. Wszyscy są ubrani w kolorowe, dziecięce stroje, w rękach mają maskotki lub wiatraki, a na głowach zabawne czapki ze śmigłami czy takie z charakterystycznym żółtym pokemonem. Wyjątek stanowi tu siedzący w centralnym miejscu Mężczyzna, który ma na sobie eleganckie spodnie, białą koszulę, czerwony szal i czarną czapeczkę. Z offu słychać głos mówiący o starości otoczonej młodością. Dzieci zapadają w sen, zsuwając jedno po drugim na podłogę. Gdy się obudzą, zaczyna się zabawa.

Scena ta do złudzenia przypomina przedszkolną salę lub bawialnię w dużym, wielopokoleniowym domu. Jednak tak, jak w życiu, tak i tutaj bohaterowie nie zostaną w niej na długo. W tej intrygująco i kreatywnie opowiedzianej historii zobaczymy ludzkie istnienie w pigułce. To dziecięce przebudzenie może kojarzyć się z narodzinami, po których następuje okres dorastania i wchodzenia w dorosłość. W trakcie pojawiania się kolejnych życiowych faz, metamorfozie ulega także miejsce, w którym się znajdują – pojawia się stół, wokół którego krążą, zmieniając miejsca.

W trakcie trwania przedstawienia, poza wspomnianym głosem z offu, nie pada ani jedno słowo. Całość opowieści wzmacniana jest gestem, kostiumem, światłem i scenografią (autor: Ireneusz Solarek). Dominantę stanowi tu natomiast pojawiający się regularnie taniec, który przede wszystkim jest spontanicznie radosny, ale bywa też namiętny (jak choćby tango sygnalizujące rozpoczynający się romans), zawsze jednak idealnie dookreślający przedstawianą historię.

Aktorzy poruszają się, jak mogłoby się to wydawać odbiorcy, w pozornym chaosie. Jednak nawet gdy zmieniają miejsca przy stole (sygnalizowanie przesunięcia w rodzinnej hierarchii) lub wygląd/strój na wskazujący kolejny etap życia (świetny zabieg ze znajdującymi się w półmroku walizkami, w których umieszczono kostiumy, po które sięgają w odpowiednich momentach), jest to wszystko częścią dobrze rozplanowanej i, mimo zmieniających się czasów, nadal niezwykle uniwersalnej opowieści. Czyż bowiem nie spotykamy się przy wspólnych stołach przy różnych rodzinnych okazjach? Czy ten pokój właśnie, który może być salonem, może być bawialnią lub czasem nawet (jak tutaj w pewnym momencie) sypialnią, nie jest miejscem, gdzie dosłownie i w przenośni toczy się ludzkie życie? Dodatkowo niewątpliwie odnajdziemy tu siebie lub swoich bliskich/znajomych w wykreowanych przez zespół Teatru S postaciach.

Tej historii, okraszonej w wesołych chwilach bałkańskimi rytmami i wybrzmiewającej klasycznymi dźwiękami w tych podniosłych lub przesyconych smutkiem momentach, doświadczamy poniekąd razem z tworzącymi ją bohaterami. Bowiem zdarzyć się może, że dosłownie wciągną nas w ten radosny taniec, którym chcą uczcić życie. Wszak „bal to najdłuższy, na jaki nas proszą" jak pisała o nim w przywołanej już piosence Agnieszka Osiecka.

Warto więc dać się porwać tej efemerycznej rzeczy, jaką jest doświadczenie sztuki w formie spektaklu „Pokój" Teatru S w reżyserii Ireneusza Solarka, aby przypomnieć sobie, że jesteśmy tu tylko na chwilę i że warto „przetańczyć" ją jak najpiękniej.

–
Spektakl został zaprezentowany na scenie na Plaży Łazienki 26.07.2024, który był finałowym dniem tegorocznego festiwalu Międzynarodowe Spotkania Artystyczne Experyment w Zbąszyniu.

Reżyseria: Ireneusz Solarek
Muzyka: kompilacja muzyki bałkańskiej i klasycznej
Aktorzy: Kalina Aboulker, Ivanna Dennyk, Kasia Kutzmann-Solarek, Zuzanna Malińska, Magda Miś-Herbeć, Iwona Urbaniec, Monika Woźna, Ola Zalejko, Ola Zielinska, Rafał Gołek, Łukasz Jesiołkiewicz, Patryk Misiewicz, Kacper Pawelski, Piotr Rytczak, Przemo Sommer, Olgierd Szeliga, Ziom Ziomkowski