Janusz Bylczyński (1920-1990)

Urodził się 6 lipca 1920 w Saratowie w Rosji. Zmarł 30 września 1990 w Warszawie.

Syn pedagoga i krytyka muzycznego Jakuba Dęboróg-Bylczyńskiego i Zofii Łytkowskiej, nauczycielki i działaczki oświatowej. W okresie międzywojennym mieszkał z ojcem w Tomaszowie Mazowieckim, gdzie ukończył szkołę średnią.

Zmobilizowany w przeddzień wybuchu wojny, został przydzielony do 30 Pułku Piechoty Strzelców Kaniowskich. Brał udział w obronie Sieradza i natarciu pod Mszczonowem. Kampanię wrześniową zakończył w stopniu chorążego. Oddział, w którym walczył, został rozbity w okolicach Młocin 21 września 1939. 

Po wojnie odznaczony Medalem "Za udział w wojnie obronnej 1939".

W 1949 ukończył studia na Wydziale Aktorskim PWSFTviT w Łodzi.

Aktor teatrów warszawskich: Narodowego (1949-50; 1952-57; 1969-79), Polskiego (1950-51; 1966-69), Współczesnego (1958-66), Kwadrat (1981-84), Na Woli (1984-86). Był popularnym i lubianym aktorem teatralnym, filmowym, telewizyjnym i radiowym.

Debiut teatralny: 30 października 1946 w spektaklu „Hiszpańska mucha" Franza Arnolda i Ernesta Bacha (Fred Gerland) w Teatrze Małym Okręgowego Domu Żołnierza w Poznaniu.

Debiut w Teatrze Polskiego Radia: „Naradaa" Stanisława Wygodzkiego w reż. Tadeusza Byrskiego (premiera 3 grudnia 1950).

Debiut w Teatrze Telewizji: „Ostry dyżur" w reż. Erwina Axera (premiera 5 grudnia 1955).

Debiut w filmah: „Podhale w ogniu" w reż. Jana Batorego i Henryka Hechtkopfa (premiera 25 stycznia 1956) oraz „Sprawa pilota Maresza" w reż. Leonarda Buczkowskiego (premiera 7 kwietnia 1956).

Był dwukrotnie żonaty: z Barbarą Fijewską i Kirą Gałczyńską. Miał dwóch synów: Andrzeja Bylczyńskiego i Mikołaja Gałczyńskiego.

Zmarł w Warszawie, pochowany na na Cmentarzu Komunalnym Północnym na Wólce Węglowej.

Źródło: Wikipedia, E-teatr, FilmPolski.

Opracował Ryszard Klimczak
Dziennik Teatralny
6 lipca 2024