Na początku lekka konsternacja. Czyli można chodzić, poruszać się? Żadnych siedzeń?
Taka mała scena. Mam taką kanapę. Cisza. Wchodzi Danuta Stenka – ciekawość, niczym przy ulicznym performansie. Jak u Brechta, mamy wyraźne poczucie, że TO JEST FIKCJA. Czyli udaje, że żyje? Jest kobietą, nic nie mówi, bo sama. Sama w swoim mieszkaniu.
(czytaj więcej)
