Lope de Vega
Pisarz hiszpański - twórca dramatu narodowego i tzw. komedii hiszpańskiej
Urodził się 25 listopada 1562 w Madrycie. Zmarł 27 sierpnia 1635 w Madrycie.
Twórca dramatu narodowego, tzw. komedii hiszpańskiej, pełnej liryzmu, splatającej tragizm z komizmem oraz realizm z fantastyką; swoje teorie dramatyczne zawarł w rozprawie Arte nuevo de hacer comedias (1609) [Nowa sztuka pisania komedii w dzisiejszych czasach, wyd. pol. 2009], uważanej za manifest teatru oswobodzonego od klasycznych reguł.
Autor około 1800 sztuk, napisanych głównie 1614–35 (zachowało się około 500), z których najciekawsze to utwory oparte na historii i legendach ludowych (Gwiazda Sewilli; Najlepszym sędzią król, Owcze źródło, wyst. pol. 1948), oraz dramaty obyczajowe (Dziewczyna z dzbanem, wyst. pol. 1953; Nauczyciel tańców, wyst. pol. 1951; Kara nie zemsta; Pies ogrodnika, wyst. pol. 1948; Wędka Feniksany, wyd. pol. 1955); ponadto komedie religijne, pasterskie, mitologiczne oraz autos sacramentales (jednoaktowe sztuki o tematyce religijnej); humanistyczny teatr Vega Carpio, nasycony renesową żywiołowością i tradycją ludową, nie stracił do dziś swej aktualności i wielkości.
Twórczość niedramatyczna obejmuje liryki (La Vega del Parnaso 1637), poezje epickie (epos heroikomiczny La Gatomaquia 1634 — parodia klasycznej epopei), romans pasterski La Arcadia (1598), opowieść z elementami autobiograficznymi La Dorotea (1632), opowiadania (Nowele dla Marcii Leonardy 1621–24, wyd. pol. 1981), prace historyczne i moralizatorskie; Komedie wybrane (1881).
Twórca dramatu narodowego, tzw. komedii hiszpańskiej, pełnej liryzmu, splatającej tragizm z komizmem oraz realizm z fantastyką; swoje teorie dramatyczne zawarł w rozprawie Arte nuevo de hacer comedias (1609) [Nowa sztuka pisania komedii w dzisiejszych czasach, wyd. pol. 2009], uważanej za manifest teatru oswobodzonego od klasycznych reguł.
Autor około 1800 sztuk, napisanych głównie 1614–35 (zachowało się około 500), z których najciekawsze to utwory oparte na historii i legendach ludowych (Gwiazda Sewilli; Najlepszym sędzią król, Owcze źródło, wyst. pol. 1948), oraz dramaty obyczajowe (Dziewczyna z dzbanem, wyst. pol. 1953; Nauczyciel tańców, wyst. pol. 1951; Kara nie zemsta; Pies ogrodnika, wyst. pol. 1948; Wędka Feniksany, wyd. pol. 1955); ponadto komedie religijne, pasterskie, mitologiczne oraz autos sacramentales (jednoaktowe sztuki o tematyce religijnej); humanistyczny teatr Vega Carpio, nasycony renesową żywiołowością i tradycją ludową, nie stracił do dziś swej aktualności i wielkości.
Twórczość niedramatyczna obejmuje liryki (La Vega del Parnaso 1637), poezje epickie (epos heroikomiczny La Gatomaquia 1634 — parodia klasycznej epopei), romans pasterski La Arcadia (1598), opowieść z elementami autobiograficznymi La Dorotea (1632), opowiadania (Nowele dla Marcii Leonardy 1621–24, wyd. pol. 1981), prace historyczne i moralizatorskie; Komedie wybrane (1881).
