15 lat wspólnego teatru

Rozmowa z dyrektorem naczelnym Teatru im. Jaracza Wojciechem Nowickim i Waldemarem Zawodzińskim.
Michał Lenarciński: Minęło 15 lat wspólnego z Waldemarem Zawodzińskim kierowania łódzkim Teatrem im. Jaracza. Długi kłopot czy duża przyjemność? Wojciech Nowicki: To jest ogromna przygoda życiowa, po tej mojej pierwszej, filmowej przygodzie. I dziś wiem, że warto było w nią wejść. I wiem, że nasz teatr jest wyjątkowy w skali kraju. Mieliśmy dwie sceny, mamy trzy, a będą cztery kolejne. Może niebawem przybędzie scena letnia. Nie było blisko 500 spektakli granych rocznie, a są. Tych 15 lat spowodowało zasadniczy przełom w funkcjonowaniu instytucji (zresztą nie tylko naszej). Teatr uczestniczył i uczestniczy w wielu znaczących festiwalach, systematycznie zdobywamy coraz więcej prestiżowych nagród. Patrzę wstecz i wiem, że nie straciłem swoich lat dla teatru, wierzę, że wiele jeszcze przede mną. Ten piętnastoletni staż podnosi prestiż teatru, prawda? - Jestem o tym przekonany, ale ten staż nie jest warunkiem powodzenia i sukcesu. Ale przecież możemy mówić o powodzeniu i sukcesie. - Tak, ale nie wynika to z zadekretowania. Złożyła się na to praca artystów, myślę, że moja też, twórcze poszukiwania Waldka.I myślę, że nie mieliśmy pecha. Dobraliśmy się dobrze w tym sensie, że jasno i logicznie podzieliliśmy funkcje. To procentuje. Czy wspólna droga jest sielanką, czy zdarzają się momenty trudne, kiedy zaczyna iskrzyć? - Zdarzają się momenty bardzo trudne. Pewnie, że zdarza się, że iskrzy. Ja jednak jestem pełen uznania dla dyrektora artystycznego i jego gustu plastycznego i artystycznego, i nie usiłuję w takich momentach stawiać na swoim. Mam zaufanie. I rozumiem, że dyrektor Zawodziński ma też zaufanie do moich działań organizacyjnych. - Mamy czasem inne priorytety, ale zwykle znajdujemy porozumienie. I ten brak pecha, to właściwie szczęście, że spotkaliśmy się z Waldkiem, że mamy tak wspaniały zespół aktorski, artystów rzemieślników. No i publiczność. Zatem obecnego dyrektora artystycznego w Teatrze imienia Jaracza nie zmieniłby Pan? - Absolutnie nie. A co chciałby Pan w nim zmienić? - Bardzo niewiele. Przez tych piętnaście lat wspólnie, tak myślę, wzbogaciliśmy się: artysta rozumie menedżera i na odwrót. Dotarliśmy się po wielu latach i, moim zdaniem, nasz tandem funkcjonuje nadzwyczaj sprawnie. Zabiera Pan głos na tematy artystyczne? Oczywiście, że tak. Ale decyduje Waldek. Macie "parę" na dalsze lata? - Tak. My wspieramy się wzajemnie. *** Rozmowa z dyrektorem artystycznym Waldemarem Zawodzińskim Michał Lenarciński: Piętnaście lat wspólnej dyrekcji to pewność i stabilność teatru, prawda? Waldemar Zawodziński: Teatr jest czymś tak żywym, że nie ma w nim stabilizacji, nie osiąga się stanu constans, który trwa. W każdym sezonie próbuje się coś, co jest wartościowe, podtrzymać, umocnić, a jednocześnie zmieniać. Nie ma momentu nasycenia i zadowolenia, że oto wszystko już zrobiliśmy. Nie można wejść na drogę prowadzącą do skostnienia. A z drugiej strony, destabilizacja instytucji też źle wpływa na to, co jest istotą - zmierzenia się z tym, co nas otacza i tym, co wchodzi do teatru: nową dramaturgią, myśleniem, pokoleniami, które chcą czegoś nowego od teatru. Pewność i stabilność w naszym przypadku oznacza to, że jesteśmy przygotowani, by walczyć o rzecz najistotniejszą: zmienność, wpisaną w naturę teatru. W teatrze fantastyczne jest to, że wszystko, nawet najlepsze, jest chwilowe, ulotne. Najgorszą rzeczą byłoby poczucie ukontentowania: wczorajszy sukces buduje potencjał przyszłości. Teatr imienia Jaracza pod Panów dyrekcją zmienia się stale, więc o skostnieniu chyba nie można mówić? - Teatr dziś jest inny niż był dziesięć i pięć lat temu. Oblicze tego teatru kształtujemy nie tylko my, ale kolejne generacje reżyserów, aktorów. I tu ważne jest, żeby pozyskiwać ludzi utalentowanych, o silnej osobowości twórczej. Im mocniejszy potencjał, tym szansa na nieznudzenie się sobą w tym miejscu, i innych nami, jest większa. Była sytuacja, którą źle Pan wspomina? Czy może jednak za każdym razem potrafiliście z dyrektorem Nowickim porozumieć się? - Nikt nie wymaga, żeby w pracy było przyjemnie, a żeby było sensownie. Do momentu, gdy ma się poczucie sensu współpracy, to decyzje są dobre i można mówić o partnerstwie. Na początku uczyliśmy się prowadzenia teatru. Co było niezwykle cenne: przeświadczenie, że teatr jest ważny i że każdy ewentualny błąd będzie naprawiony i w przyszłości eliminowany. Praca naszego duetu polega też na tym, byśmy byli czujni i sobie pomocni. Pomimo rozdziału dyrektorskich funkcji, obaj mamy pełną świadomość własnych działań i, co jeszcze ważniejsze - chęć tworzenia teatru. A nasza wspólna odpowiedzialność jest chyba czymś tutaj najcenniejszym. Zdarzyło się Panu wtrącić w kompetencje dyrektora naczelnego? - Wtrącić to źle powiedziane: przy podziale kompetencji my współpracujemy ze sobą. Nie jest tak, że wprowadzam do repertuaru tytuł bez porozumienia z Wojtkiem. I odwrotnie: w wielu działanich dyrektora naczelnego uczestniczę ja. W takiej materii, jaką jest teatr, nie da się funkcjonować "obok".