Adam Didur

Był nieślubnym synem Wincenty Jasińskiej (1848) i według przekazu najstarszej córki – ziemianina, właściciela dóbr Wola Sękowa, Jakuba Brochwicz-Wiktora. Jego matka była córką Józefa (leśniczego z Woli Sękowej koło Sanoka) i Karoliny Terleckiej, prawnuczki Barbary Potockiej z Wieliczki. Według różnych relacji dwa lata po urodzeniu syna, pani Jasińska wyszła za mąż (6 lutego 1876, w nowotanieckim kościele) za miejscowego organistę, religii greckokatolickiej Antoniego Didura (1852) syna Prokopa (Ukraińca ze wsi Sichów (powiat stryjski) i Anny z domu Melnik, który zgodził się usynowić chłopca. Po raz pierwszy Adam Jasiński (jako niemowlę) był ochrzony w miejscowej cerkwi greckokatolickiej pw. św. Michała Archanioła w Woli Sękowej. Po raz drugi zgodnie z metryką odnalezioną przez córkę, już po śmierci ojca, w kościele rzymskokatolickim w Stryju, 1 stycznia 1885 jako 12 letni chłopiec.

Po ukończeniu szkoły średniej wstąpił na Uniwersytet Lwowski, gdzie zaczął śpiewać w chórach studenckich. W wieku 18 lat rozpoczął lekcje śpiewu u Walerego Wysockiego w Galicyjskim Towarzystwie Muzycznym we Lwowie. Dzięki stypendium miłośnika śpiewu zachwyconego jego głosem (ufundowanego przez skromnego urzędnika kolejowego Jana Raspa), wyjechał na dalsze studia muzyczne do Włoch. Karierę operową rozpoczął w 1894 na scenie teatru w Pinerolo koło Turynu w partii Ojca Gwardiana w Mocy przeznaczenia Giuseppe Verdiego. Występował często na scenie lwowskiego Teatru Wielkiego, we Lwowie nauczał także w Galicyjskim Towarzystwie Muzycznym. Śpiewał też na innych scenach włoskich a następnie w Aleksandrii oraz w Kairze, gdzie odniósł sukcesy, m.in. w Aidzie Verdiego i Hugenotach Meyerbeera. Zaproszono go do udziału w wykonaniu IX Symfonii Beethovena z zespołem La Scali. Później śpiewał w Rio de Janeiro i Buenos Aires. W sezonie 1898/99 śpiewał na scenie teatru w Messynie. W latach 1899–1903 był stałym solistą Opery Warszawskiej a w 1903-06 ponownie śpiewał w mediolańskiej La Scali. 14 listopada 1908 zadebiutował tytułową rolą w operze Arriga Boita Mefistofeles na scenie nowojorskiej Manhattan Opera a dwa dni później, na otwarciu sezonu w Metropolitan Opera w Aidzie Verdiego. Śpiewał tam partię Ramfisa w niezwykłym towarzystwie: partię tytułową śpiewała Emmy Destinn, w roli Amneris wystąpiła Louise Homer, Radamesem był Enrico Caruso, ojcem Aidy (Amonastro – król Etiopów) – Antonio Scotti, zaś całością przedstawienia dyrygował debiutujący również w Metropolitan Opera Arturo Toscanini. Zostawszy w 1914 solistą nowojorskiej Metropolitan Opera (MET) nie zrezygnował z europejskiej kariery. Na scenie MET występował 729 razy oraz miał 182 występy z zespołem MET w innych teatrach Ameryki.

Rozgłos zyskał także w Rosji, gdzie występował wielokrotnie. Sławy jego nie przyćmiły nawet występy wielkiego Fiodora Szalapina.

W 1932 roku wycofał się ze sceny i powrócił do kraju poświęcając się pracy pedagogicznej. Był m.in. odkrywcą i opiekunem artystycznym Wiktorii Calma. W 1945 zorganizował Państwową Operę Śląską w Bytomiu, gdzie był jej pierwszym dyrektorem. Miał wspaniały głos o rozległej skali, pozwalającej mu śpiewać niektóre partie barytonowe oraz znakomitą technikę i temperament aktorski. Do historii przeszły jego kreacje Borysa Godunowa w operze Musorgskiego, Mefista w Fauście Gounoda i Don Basilia w Cyruliku sewilskim Rossiniego.

Adam Didur był dwukrotnie żonaty – po raz pierwszy z Angelą Arandą-Arelano, śpiewaczką meksykańską pochodzącą z Hiszpanii. W 1928 poślubił Małgorzatę Vignon, francuską tancerkę. Z Angelą Arandą miał pięć córek, trzy z nich (Olga Didur, żona Stefana Wiktora, a następnie Andrzeja Wiktora, Ewa Didur i Mary Didur-Załuska) były śpiewaczkami operowymi występującymi w Metropolitan Opera.

Od 1979 Opera Śląska w Bytomiu organizuje Międzynarodowy Konkurs Wokalistyki Operowej im. Adama Didura.
Od 1990 w Sanoku odbywa się Festiwal muzyki operowej im. Adama Didura.