Aktor, reżyser, pedagog

Krakowianin z urodzenia i pasji, przez wszystkie lata twórczej pracy wierny Staremu Teatrowi, debiutował w przedstawieniu "Sen nocy letniej" Szekspira w reżyserii Konrada Swinarskiego 22 lipca 1970 roku.

Leszek Piskorz - uosabia wszystkie cechy aktorstwa ze "szkoły Konstantego Stanisławskiego": zespolenie z graną postacią, prawdę psychologiczną, perfekcjonizm warsztatowy. Jego wyrazistość, charakterystyczność, dynamikę i sceniczny temperament wzmacnia naturalna vis comica.

Pierwsze role stworzył w przedstawieniach legendarnych inscenizatorów Starego Teatru: Konrada Swinarskiego ("Wszystko dobre, co się dobrze kończy" Szekspira, "Dziady" Mickiewicza), Jerzego Jarockiego ("Mniszki" Maneta, "Matka" Witkacego, "Proces" Kafki, "Sen o bezgrzesznej" scen. Jarocki, Opalski) oraz Andrzeja Wajdy poczynając od Seminarzysty w "Biesach" Dostojewskiego, przez dramatycznie wyśpiewaną postać niezłomnego Waleriana Łukasińskiego w "Nocy Listopadowej" Wyspiańskiego, po rolę Zbyszka Dulskiego w "Z biegiem lat z biegiem dni..." scen. Olczak-Ronikier, której nadał rys psychologiczny, zanurzył w ironii, a m.in. poprzez charakterystyczny "tik" nasycił komicznie.

Jego Mc Murphy w "Locie nad kukułczym gniazdem" Wassermana w reżyserii Krzysztofa Zanussiego był postacią złożoną, z jednej strony cynicznym cwaniakiem i oszustem, z drugiej odważnym buntownikiem pokrywającym błazenadą ludzkie ciepło i empatię.

Podczas VI Opolskich Konfrontacji Teatralnych artystę wyróżniono za rolę Felka w "Romansie z wodewilu" Krzemińskiego w reżyserii Marty Stebnickiej, w której znakomicie splotły się jego talent komiczny i wokalny, a także doskonała znajomość krakowskiego folkloru.

Rola w "Łgarzu" Goldoniego w reżyserii Giovanni Pampiglion\'ego uosabiała magię teatru. Aktor skonstruował postać Arlekina perfekcyjnie posługując się formą komedii dell\'arte z jej dyscypliną, co do niuansu cyzelowanym gestem, za co nagrodzono go Grand Prix podczas XXII Kaliskich Spotkań Teatralnych.

Obłąkany skryba kancelaryjny z Gogolowskiego opowiadania "Pamiętnik wariata", na którym został oparty monodram Leszka Piskorza pod tym samym tytułem, w reżyserii Piotra Szczerskiego, był kwintesencją aktorskich możliwości - tragicznego odzwierciedlenia prawdy psychologicznej postaci, łączonej z komizmem i groteskową deformacją. "Pamiętnik wariata" wystawiono w Starym Teatrze ponad 500 razy.

Współpraca z Tadeuszem Bradeckim przyniosła dwie znakomite role: nagrodzonego podczas XXVII Kaliskich Spotkań Teatralnych Gaudentego w "Wiośnie narodów" w Cichym Zakątku Nowaczyńskiego i korowód barwnych postaci w "Rękopisie znalezionym w Saragossie".

Kreacją sięgającą do najgłębszych pokładów ludzkich namiętności, zaskakującą odwagą w wykorzystaniu aktorskich i reżyserskich środków wyrazu, była postać tytułowa z Bernhardowskiego "Naprawiacza Świata" zagrana i wyreżyserowana przez artystę w jubileuszowym trzydziestym sezonie pracy scenicznej.

Wszechstronność i otwartość formalna jego aktorstwa pozwoliły mu odnaleźć się w odrębnym świecie inscenizacji Krystiana Lupy. Stworzył Miusowa we wznowionych "Braciach Karamazow" Dostojewskiego, a także tragikomiczne postacie Nikanora Iwanowicza Bosego i Arkadiusza Apołłonowicza Semplejarowa w "Mistrzu i Małgorzacie".

Role Strażaka w "Spaghetti i miecz" Różewicza i Draba w Pieszo Mrożka w reżyserii Kazimierza Kutza to mistrzowski popis łączenia w grze elementów komicznych i groteskowych.

Aktorski kunszt, skupienie na istocie słowa, ascetyczność w formie zademonstrował artysta w rolach: Starca w "Wyzwoleniu" w reżyserii Mikołaja Grabowskiego i Lekarza szkockiego w "Makbecie" w reżyserii Andrzeja Wajdy.

Najnowsze kreacje to role w inscenizacjach Mikołaja Grabowskiego: pełen ironii, perfekcyjnie przeistoczony w kobietę Chremes z "Sejmu kobiet" Arystofanesa, groteskowy w swej swarliwości i megalomanii Pyckal w "Trans-Atlantyku", żałosny w bezgranicznym oddaniu genialnemu przyjacielowi, przegrany kompozytor Fontana z "Chopin kontra Szopen".

Prof. Leszek Piskorz jest od dwudziestu pięciu lat wykładowcą krakowskiej PWST.

W 2001 roku otrzymał Złoty Laur za Mistrzostwo w Sztuce.