Angielska kuchnia dla każdego

Daliśmy mi pić, dajmoniony zastrzygły uszami, wyrzuty sumienia powróciły. Oto jedno życie, które jest stracone. Seria straconych egzystencji, jak seria z karabinu maszynowego. Machina śmierci. Ludzie ludziom zgotowali ten los. Film Johna Hawesa," Jedno życie", wpisuje się w taśmowy ciąg naszych wspólnych wyrzutów sumienia. Czy daje katharsis?

Jest późne popołudnie chłodnego, szarego i deszczowego dnia.
Przykro by wam było, jakbym umarła?pyta Gelsomina Zampano, ale to nie ten film, to raczej taśma samoprzylepna, szpetna, a obraz Hawesa tyle dzieli od obrazów Felliniego ile przeżycie pojedynczej śmierci kogoś bliskiego od wyimaginowanej, jakże buddyjskiej miłości do straconych w wagonie kolei transsyberyjskiej tabunów dusz nam nieznanych. Ale my kochamy kochać cały świat, i ronić krokodyle łzy nad wojnami, które nas nie dotyczą, o których czytaliśmy w książkach.

Noc. Z nocy wyłania się pociąg widmo, ostatni pociąg pod specjalnym nadzorem. Są w nim duchy dzieci.
Dalej żadnej odpowiedzi. Sumienie jednak nie milczy, domaga się ukojenia. Winton ( w tej roli jak zwykle świetny Anthony Hopkins) cierpi, bo nie mógł uratować wszystkich.

Szalony źle się czuje..Nie może sobie wybaczyć, że nie udało mu się uratować wszystkich przed hekatomba, że ostatni pociąg, w którym było ponad dwieście żydowskich dzieci, został przejęty przez nazistów.

Piosenka Gelsominy

Winton dowiaduje się o śmierci dzieci.
Winton milczy przez chwilę. Patrzy tęsknym wzrokiem przez okno. Przypomina sobie Pragę płonącą. Łuna ognia unosi się nad miastem.
Noc. Podróż do kresu Nocy Wintona będzie trwać, dopóki nie ukoi głosu jęczącego sumienia. Jęki dzieci, które trafiły do Auschwitz, będą sprawiać, że każdego ranka będzie budzić się zlany potem, w poczuciu własnej ogromnej winy. W istocie trauma Wintona jest metonimią traumy Zachodu.

Księżyc nie świeci. Patrzy na Wintona swoją ciemną stroną, pomazaną krwią, winą Zachodu.
Ruiny akweduktu Felice na peryferiach miasta. Ruiny świata Zachodu, krew w piasku obojętności.

1.

Na wgłębionym niczym dolina dziedzińcu kilku robotników rozładowuje ciężarowy samochód. Wyjmują z niego martwe ciała żydowskich dzieci.
Przejedziecie się z nami?... Martwe ciała dzieci w zbiorowym grobie, jednym z wielu, występujących jak czarne plamy na sumieniu zachodniej Europy, która wydała na świat zbyt mało Wintonów.

222 – 233

Pociąg z wyciągniętymi, rozwartymi ramionami przelatuje nad dzielnicą śródmieścia.
Na prawie nagich ciałach prezentują luksusowe futrzane płaszcze.
Mam obowiązek poinformować publiczność.

A jak ma iść? Sumienie sklejone snem, taśmą samoprzylepną, serce bije wciąż.
Jak chcecie usiąść, to miejsce jest... Sumienie Wintona jest bardziej pojemne niż sumienie Zachodu. Szkoda tylko, że to nie do końca udany film. Wolałbym, żeby nakręcił to Fellini. Żeby była to forma bardziej pojemna. Ale Fellini odjechał już jakimś pociągiem.
... I tak fatygowaliście się o tej porze... za późno...