Anty-Popiół i diament Mrożka

Anty-Popiół i diament – tak nazwano Pieszo blisko 30 lat temu. Opublikowany przez Mrożka w 1980 roku dramat realistycznie opisuje przełomowy moment w dziejach Polski – ostatnie chwile II wojny światowej i pierwsze dni nowej, komunistycznej rzeczywistości. Jej bohaterowie idą, dosłownie, za posuwającym się frontem i, w przenośni, za "parowozem" historii; zderzają się z nowymi, powojennymi realiami. O Pieszo pisano: "To dramat o wyraźnym zacięciu realistycznym, w którym, po pierwsze, dał Mrożek fascynująco czystą syntezę "korzeni" naszej współczesności, po drugie zaś, dla swoich fascynacji perypetiami idei dwudziestowiecznych, znalazł formułę dramatyczną niezwykle nośną myślowo."

Dziś, w dwadzieścia lat po pierwszych wolnych wyborach, przypomnienie tej ważnej w dziejach polskiej dramaturgii pozycji, stanowiącej metaforę zmagania się z losem i wielką historyczną manipulacją, pozwala spojrzeć na nią na nowo i dokonać reinterpretacji. Próba ta wydaje się być ważna właśnie tu, w Gdańsku; zwłaszcza, że zadania podejmuje się jedna z najwybitniejszych polskich reżyserek – Anna Augustynowicz  przy asyście wybitnego scenografa Marka Brauna. „Mrożek pyta o przestrzeń, którą dziedziczymy «wchodząc w ojcowskie buty». O mentalność rozpiętą między Wschodem a Zachodem. O społeczeństwo skazane na przeszłość i wygnane w przyszłość. O bohatera dramatu pozbawionego czasu teraźniejszego. Pieszo pyta o porządek świata” – mówi reżyserka.

W spektaklu występują: Dorota Androsz (Dziewczyna), Mirosław Baka (Superiusz), Monika Chomicka-Szymaniak (Baba), Piotr Chys (Grajek), Piotr Domalewski (Syn), Grzegorz Falkowski (Nauczyciel), Grzegorz Gzyl (Ojciec), Dorota Kolak (Pani), Krystian Wieczorek (Drab)oraz Hubert Zduniak (Porucznik Zieliński).
Pozostali realizatorzy: Wanda Kowalewska (kostiumy), Jacek Wierzchowski (muzyka), Krzysztof Sendke (reżyseria świateł).

Anna Augustynowicz – reżyser teatralny i telewizyjny. Studiowała teatrologię w Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, tam także ukończyła Wydział Reżyserii Dramatu PWST. Należy do pokolenia twórców, którzy kształcili się pod okiem Krystiana Lupy. Od 1992 roku jest dyrektorem artystycznym Teatru Współczesnego w Szczecinie. Przy Teatrze Współczesnym otworzyła małą scenę zwaną "Malarnią", doskonałą dla inscenizacji współczesnych dramatów kameralnych. To właśnie Augustynowicz najwcześniej konsekwentnie wprowadzała na sceny młodą dramaturgię europejską poruszającą ważne problemy społeczne. W szczecińskim teatrze odbyły się polskie prapremiery dramatów Stiga Larssona (Naczelny, Siostry i bracia), Clare McIntyre\'a (Bez czułości), Wernera Schwaba (Moja wątroba jest bez sensu), Grzegorza Nawrockiego Młoda śmierć. W ostatniej dekadzie powstało wiele znakomitych i nagradzanych współczesnych przedstawień: Pasożyty Mariusza von Mayenburga, Polaroidy Marka Ravenhilla, a także Napis Geralda Sibleyrasa – ostry i gorzki, posługujący się absurdem, spektakl o współczesności i współczesnym języku.

Na warszawskiej scenie Teatru Powszechnego reżyserka zrealizowała polską prapremierę Powrotu na pustynię Bemarda-Marie Koltesa. Augustynowicz nie odeszła jednak od tekstów klasycznych. Reżyserowała Balladynę Juliusza Słowackiego, Moralność pani Dulskiej Gabrieli Zapolskiej czy Sen nocy letniej Williama Shakespeare\'a. Tu najwyraźniej zaobserwować można jej główny postulat – by ze sceny zrozumiale mówić o współczesności i do współczesnego widza. Właśnie reinterpretacje klasyki wzbudziły ostatnio najżywsze zainteresowanie i reakcje krytyki. Znakomita okazała się Miarka za miarkę Shakespeare\'a w reżyserii Augustynowicz. Zrealizowane w duchu groteski Wesele Wyspiańskiego z 2007 roku, zachwyciło, wzbudziło wiele dyskusji, podzieliło krytykę i... zebrało deszcz nagród. Paszport Polityki przyznano Augustynowicz: "za przedstawienia odważne, mądre, dotykające bolesnych miejsc naszej epoki oraz za kształt artystyczny szczecińskiego Teatru Współczesnego".

Marek Braun – scenograf, absolwent wydziałów Architektury Wnętrz i Scenografii ASP w Krakowie, w której obecnie jest pedagogiem. Wykonał scenografię do kilkudziesięciu dramatów, oper i programów telewizyjnych. Współpracował z teatrami w Krakowie, Toruniu, Tarnowie, Kaliszu, Poznaniu, Gdańsku i Szczecinie oraz z takimi reżyserami jak: Krzysztof Babicki, Józef Opalski Zbigniew Zapasiewicz, Krzysztof Jasiński, Bogdan Tosza, Piotr Kruszczyński. Na Wybrzeżu znany jest z realizacji scenograficznych do Biesów wg Dostojewskiego i Poskromienia złośnicy Shakespeare\'a w reżyserii Anny Polony, Się kochamy Schisgala w reżyserii Barbary Sass. Z Krzysztofem Babickim współpracował przy Arkadii Stopparda, Kto mówi o czekaniu Pawła Huelle i Kopenhadze Michaela Frayna. Z Anną Augustynowicz przygotował wiele spektakli, w tym słynne Pasożyty Mayenburga, Wyzwolenie i Wesele Wyspiańskiego, Miarka za miarkę Szekspira, Baal Brechta. Laureat wielu nagród i wyróżnień, m.in. Nagrody Ministra Kultury i Sztuki za scenografię do spektaklu Magnifikat Włodzimierza Szturca w I Ogólnopolskim Konkursie Na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej w Warszawie w 1995 roku.