Bachus się rumieni

"Carmina Burana\' to zbiór średniowiecznych pieśni świeckich, z których Carl Orff stworzył swą niezwykłą kantatę sceniczną. Chociaż minęły stulecia, muzyka ta wciąż oddziałuje na nasze uczucia z ogromną siłą. „O Fortuna” przyprawia o dreszcze, pieśni kolejne wprowadzają nastrój beztroskiej swawoli, młodzieńczej miłości. Orkiestra Opery Śląskiej przenosi nas w czasie i przestrzeni w samo serce rozpasanych bachanaliów. 

Przedstawienie rozpoczyna się i kończy skargą wznoszoną ku kapryśnej fortunie i tańcem aktorów poruszających się niczym marionetki. Raz udaje im się ogromne koło fortuny popchnąć, tylko po to, by w następnej sekundzie zostać przez nie niemal przytłoczonym. Niektórzy są w stanie nawet wspiąć się na nie trochę, ale utrzymać się dłużej niepodobna. W dalszych scenach przenosimy się do rajskiej krainy, gdzie panuje wiosna przy wtórze miłości. Przed naszymi oczyma przesuwają się obrazy sielanki i swawoli. Jedną ze scen zobaczyć możemy również w odwróconej kolejności, co od aktorów wymaga niebywałej sprawności fizycznej. Mamy zakochane pary, mamy podróż statkiem, nie brakuje nawet hucznej biesiady. W finale powtarzają się motywy ze sceny pierwszej, ale na szczycie koła, na tronie zasiada błazen, który bezlitośnie wyśmiewa wszelkie nasze ambicje i starania. 

Rzadko w naszych realiach trafiają się inscenizacje zorganizowane z tak wielkim rozmachem. Scenografia zasługuje na uznanie, zwłaszcza koło fortuny, na którym statyści i aktorzy wykonują rozmaite ewolucje. Oświetlenie i efekty specjalne dobrano z pietyzmem i bynajmniej nie zostają one w tyle za muzyką i tym, co rozgrywa się na scenie. Nie można też zapomnieć o kostiumach inspirowanych modą średniowiecza i wieku XIX. Piękna kolorystyka i kroje intrygują, chociaż przyznać trzeba, że stroje nieraz więcej odsłaniają niż zasłaniają. Ale to całemu spektaklowi dodaje przecież pikanterii. 

Duży nacisk położono na widowiskowość. Z tej oto prostej przyczyny na scenie goszczą aktorzy Teatru Pantomimy z Wrocławia, alpiniści, tancerze break dance, chór chłopięcy, słowem – nudzić się niepodobna. Spektakl oszałamia ilością efektów i barw, nie daje chwili wytchnienia. Niezwykle ekspresyjna muzyka i porywająca inscenizacja sprawiają, że nad stereotypem średniowiecza jako epoki rozmodlonej i nudnej musimy się poważnie zastanowić. Zwłaszcza widząc mocno roznegliżowanych, pełnych życia aktorów pląsających po scenie.