Bajka troszkę upiorna

Dea Loher (autorka) w swojej sztuce nawiązuje do baśni o Sinobrodym, tworząc (troszkę upiorną) bajkę dla dorosłych, której bohaterem jest nieporadny, zagubiony, cichy i niepozorny sprzedawca kobiecych butów - Henryk.

Reżyserka z kolejnych scen buduje logiczną mozaikę teatralną, w której każdy element nierozerwalnie łączy się ze wszystkimi innymi, tworząc zamknięty krąg.

Skrupulatnie przemyślana i zagrana postać Henryka- jako oprawcy i ofiary w pierwszym wymiarze ewoluuje do ukazania postaci skomplikowanej, zdeterminowanej, uzależnionej, nadwrażliwej, wmieszanej w tęskne kobiece historie.

Hubert Skonieczka zbudował postać bohatera, jako wrażliwego, nienahalnego, wycofanego, eleganckiego i skrytego człowieka, który w pewnej kobiecej konstelacji traci te cechy na rzecz niepohamowania i okrucieństwa.

Wreszcie jest to spektakl o kobiecej uniwersalnej pustce, osamotnieniu, zdegradowaniu, złamaniu przez życie, tęsknocie za miłością. I pięknie oddały to aktorki tworząc wyraziste, odmienne, mniej lub bardziej groteskowe postacie. Te postaci kobiece są jakby z kina almodovarskiego, wiecznie poszukujące, zbyt kobiece, zbyt kipiące uczuciami, wątpiące, rozdarte i ugaszone na przemian, kolorowe, kochające, sfrustrowane, zawsze samotne i nieszczęśliwe.

Jedyną kobietą bliską Sinobrodemu, jego powierniczką jest postać Niewidomej, oniryczna, pozbawiona cech realności, widząca więcej i dalej, zamglona muza prawdy, opiekunka i kat.

Gabriela Lachendro dobrze wykreowała figurę, niewidomej, skontrastowanej do pozostałych kobiet postaci. Jest przewodniczką w tej almodovarowskiej mozaice nieszczęśliwych kobiet i Henryka.

Scenografia, a raczej jej brak, utwierdza nas, że spektakl jest precyzyjnie przemyślany i wyreżyserowany, z dużą wrażliwością aktorską, oparty na dobrym tekście stanowi clou sukcesu artystycznego.

Dopatrzyłam, a właściwie dosłuchałam się jeszcze bardzo zmylśnie opracowanej ścieżki muzycznej, która stanowi dopowiedzenie koncepcji reżyserskiej.

Piękne kostiumy, bardzo dobra charakteryzacja (makijaż) aktorek, podrasowuje charakterystykę i wybrzmienie postaci kobiecych.

Mimo mroczności tekstu reżyserce wraz teamem udało się osiągnąć równowagę poprzez wprawodzanie w sztuce komicznych akcentów i absurdalnego humoru.

Polecam wszystkim.