Ballady w kolorach czerwieni i czernickbkim_maz_sza_kra_ni

W końcu są to ballady kochanków i morderców. Adaptacja reżyserowana przez Natalię Mazurkiewicz i Michała Szafarskiego bierze ballady i skleja je razem w spójną, mroczną historię.

,,Nick Cave. Ballady kochanków i morderców'' opowiada historię, którą odbierać i interpretować można na różne sposoby – widz dostaje zarys, treść ballad oraz drobne wstawki mówione, które łączą kontekst między utworami. Odebrałem to jako spektakl o miasteczku i jego mieszkańcach – każdy utwór opowiada historię innego incydentu mającego miejsce w obrębie fikcyjnego miasta. Pojawia się wiele wspólnych wątków tematycznych – w formie poezji śpiewanej eksplorowane są między innymi tematy religii, traumy, opowiadają o przemocy, tragedii, miłości i krzywdzie. Dobrze znane teksty nabierają szerszego kontekstu, nowych emocji.

Aktorzy w profesjonalny sposób radzą sobie z wokalem w utworach. Na żywo akompaniuje im podkład muzyczny w wykonaniu reżyserki – Natalii Mazurkiewicz oraz Michała Szafarskiego. Podkład muzyczny towarzyszy widzowi od momentu wejścia na salę – w klimat stopniowo wprowadza instrumentalne wykonanie znanych piosenek, do którego później dołączają głosy aktorów. W roli mieszkańców miasteczka, osób śpiewających i opowiadających historię możemy zobaczyć między innymi Łukasza Miarkę, Wiktorię Giemzę, Martynę Klimek, Alicję Kurowską, Izabellę Francis. Aktorzy przenoszą widzów w świat przedstawiony podczas interakcji z osobami na widowni, zaczepianiu, utrzymywaniu kontaktu wzrokowego.

Wszyscy aktorzy ubrani są w spójne stroje; czarne garnitury, białe koszule, odwołujące do teledysków i koncertów Nicka Cave'a, podczas których on sam, jak i zespół towarzyszący przybierali galowe, czarne garnitury. Spektakl wyróżnia się dodaniem elementu makijażu w postaci czarnych łez, spływających po twarzach aktorek. Elementy scenografii są proste, pasujące do romantycznego, mrocznego i wampirycznego klimatu. Oświetlenie i zadymienie sali dodaje scenografii kolejnego wymiaru, ten sam efekt potęguje wychodzenie aktorów poza obram sceny. Do każdego utworu została zaprojektowana choreografia, często poszerzająca granice interpretacyjne, w których zamknięty jest tekst ballady.

Sporym problemem było jednak nagłośnienie w sali – podkład muzyczny często zagłuszał głosy aktorów do tego stopnia, że ciężko było usłyszeć słowa tekstu. Niestety zaburzało to odbiór i interpretację świetnego spektaklu, zwłaszcza podczas wykonania ballad, którym towarzyszy mocniejsze brzmienie.

Spektakl ,,Nick Cave. Ballady kochanków i morderców' w Teatrze Przypadków Feralnych jest dziełem godnym polecenia. Znajomość dorobku Nicka Cave'a nie jest konieczna do tego, żeby zrozumieć i docenić spektakl. Adaptacje utworów utrzymane są na wysokim poziomie. Sztuka zachęca do późniejszego sięgnięcia i samodzielnego przestudiowania ballad Nicka Cave'a, porównania wydźwięku oryginalnego z tym przedstawionym na scenie – spektakl nie jest tylko pustą kopią, lecz własnym autonomicznym tworem, pełnym energii i pomysłów młodej grupy teatralnej.