Barwna jesień życia

Dramat Cat Delaney w reżyserii Wojciecha Adamczyka to opowieść o życiu Esmeraldy Quipp-byłej aktorki teatralnej dziś samotnej, ubogiej emerytki może lekko zdziwaczałej ale sympatycznej i wrażliwej na los ludzi i zwierząt. W roli Esmeraldy możemy zobaczyć Martę Lipińską która kreuje przed nami bardzo bogaty obraz bohaterki z jej głębokim przywiązaniem do kota Merlina które potrafi poruszyć najbardziej kamienne serce.

Esmeralda Marty Lipińskiej to także kobieta niezwykle otwarta na drugiego człowieka mimo wielu problemów takich jak:bieda,groźba eksmisji,długi,choroba i samotność. Wiara że człowiek jest z natury dobry pozostaje jej nawet w tak trudnych momentach jak konfrontacja że strunami prawa gdy w desperacji popełnia przestępstwo czy z przestępczyniami ( morderczyniami, złodziejkami, prostytutkami) z którymi dzieli celę aresztu. Sceny rozmowy staruszki z policjantką, adwokatem czy więźniarkami zapadają mocno w pamięć -zachowanie starszej Pani która z dziecinną prawie naiwnością widzi w każdym człowieku dobro oraz istotę uczuciową.

Warto wspomnieć dialogi z celi gdzie Esmeralda rozmawia o sztuce z prostytutkami mimo ostentacyjnej wulgarności tych kobiet, wreszcie kruszy chłodne serca i formalny dystans stróżów prawa jak policjanci czy prawnicy którzy jako bohaterowie drugiego planu stanowią obraz współczesnego miasta w którym każdy człowiek pod maską profesji którą wykonuje jest jednostką mającą pragnienia,ambicje,pasje i marzenia .Tak dzieje się w przypadku Kobiet z celi które mimo specyficznego humoru i stylu ubioru dziewcząt z półświatka wzbudzających bardziej współczucie niż pogardę dla ofiar systemu socjalno-społecznego z biedą i bezrobociem potrafiącym wypchnąć słabsze jednostki na margines społeczny bez nadziei na inną i lepszą przyszłość.

Pisząc o wspomnianych już bohaterach drugiego planu, niezwykle barwnego i licznego warto zwrócić uwagę na dużą dokładność budowy charakterologicznej każdej postaci, stanowi to dla artystów wyzwanie z którym radzą sobie doskonale nawet gdy wcielają się w rolę podwójne postaci o zupełnie innych warstw społecznych .Tak dzieje się w przypadku sędziny Julius i Gladys Symmington-Bukovitch w które wciela się Agnieszka Pilaszewska , czy Val- dziewczyny z ulicy w tej roli możemy zobaczyć Katarzynę Dąbrowską która w pierwszej części spektaklu rolę pani reżyser castingu.

Kostiumy autorstwa Anny Englert oddają niezwykle sugestywnie profesje bohaterów, ubrania Val czy czerwony płaszcz i kapelusz Esmeraldy oraz czarny, martwy kot z początku przedstawienia pozostają na długo w pamięci. Scenografią projektu Marceliny Początek-Kunikowskiej warta jest także omówienia bo choć powściągliwa kolorystycznie i zawężona do brązów ale niezwykle umiejętnie potrafiąca,,zagrać"mieszkanie bohaterki, celę aresztu,odział banku czy salę rozpraw a wszystko za sprawą kilku parawanowych, dostawianych do siebie drewnianych ścian które zmieniają charakter przestrzeni w sposób płynny, sprawny i bardzo interesujący wizualnie jako zdarzenie plastyczne.

Warto zatem wybrać się w odwiedziny do warszawskiego Teatru Współczesnego na spektakl ,,Lepiej już było" aby zobaczyć ten niezwykle interesujący na wielu poziomach spektakl-zabawny epizod z życia starszej kobiety ale także refleksje na tematy społecznie aktualne takie jak: bieda, pomoc społeczna albo jej brak, wreszcie starość i samotność. Trzeci aspekt to oprawa wizualna na którą warto zwrócić uwagę.

Dlatego szczerze polecam tą sztukę.