Bóg Mordu wygrywa

W spektaklu Mana scenografia (autorstwa Anetty Piekarskiej – Man) ograniczona została do minimum: jaskrawożółte, skórzane pufy, kawowy stolik, wazon z tulipanami. Ta elegancka, banalna przestrzeń staje się - w miarę upływu akcji – czymś na kształt pierwotnego, kamiennego kręgu, w którym ogarnięte niepohamowaną furią, żądne cudzej krwi i łez istoty składają hołd swemu Panu, zajmującemu centralne miejsce w tym mikrowszechświecie Bogowi Mordu.

Istoty te, bohaterowie spektaklu, z pozoru prezentują się bardzo zwyczajnie. Véronique Houllié (Elzbieta Mrozińska) to intelektualistka, której zainteresowania skupiają się wokół problemów dawnej i teraźniejszej Afryki; jej mąż Michel Houllié (świetny Bogdan Smagacki) to zaś (pozornie!) dobroduszny, wyważony, drobny przedsiębiorca. Ich goście reprezentują nieco inną klasę – znacznie zamożniejszą. „Przyklejony” do telefonu komórkowego Alain Reille (Szymon Sędrowski) jest prawnikiem na usługach koncernu farmaceutycznego, z kolei jego żona - Annette Reille (bardzo dobra rola Moniki Babickiej) - na początku spektaklu funkcjonuje jedynie jako elegancki (z przyklejonym do twarzy nieco nerwowym uśmiechem) dodatek do zapracowanego męża.

Fenomen sztuki Rezy – a jednocześnie najmocniejszy punkt spektaklu Tomasza Mana – kryje się w błyskotliwym, ciętym języku, którym napisany został dramat. Dzięki temu językowi akcja spektaklu nie zamiera ani przez chwilę, sceny przechodzą płynnie jedna w drugą, dramaturgia przez cały czas utrzymuje się na tym samym, wysokim poziomie. To ten język stopniowo demaskuje pozornie banalnych bohaterów, pokazuje jak błahe zdarzenie może wytrącić ich z płaszcza codziennych, przepojonych monotonną zwyczajnością, życiowych, społecznych ról; ujawnia skrywane pod maską dobroduszności, inteligencji i dobrych manier emocjonalne zdziczenie, nietolerancję, gniew, złośliwość, zazdrość i niedojrzałość.

Podczas konferencji prasowej przed premierą spektaklu, reżyser Tomasz Man powiedział, iż główne pytanie, które zadawał sobie nieustannie podczas pracy nad spektaklem brzmi: Jak oni wychowują swoje dzieci? Oglądając kolejne sceny spektaklu uświadamiamy sobie, iż „oni” wychowują swoje dzieci pod dyktando haseł z eleganckich czasopism i poprawności politycznej, jednakże między wierszami przemycane są – zazwyczaj nieświadomie – ich własne lęki, rozczarowania i kompleksy. Zakrapiane rumem spotkanie ujawnia jaskrawie to, co jest między owymi wierszami skrzętnie zakamuflowane. Pijana Annette z satysfakcją wykrzykuje w pewnym momencie, iż „przynajmniej nie wychowuje w domu małego pedałka”; zaś Michel – zrzuciwszy maskę wyważonej, rozsądnej głowy rodziny – cieszy się, że jego syn podąża ścieżką, którą on dumnie kroczył jako dziecko – jest szefem „bandy” trzęsącej szkołą.  

Spektakl Tomasza Mana to dzieło inteligentne, spójne, powstałe z elementów w pełni uzasadnionych, tworzących całość wartką, zaskakującą, podsyconą czarnym humorem. Podczas spotkania prasowego twórcy spektaklu zaznaczyli, iż w tego rodzaju dramacie – rozpisanym na czterech tylko aktorów – widz jest w stanie zauważyć wszystkie niuanse gry, grymasy, gesty. Tak jest w istocie i śmiało można rzec, iż spektakl Mana jest zagrany bardzo dobrze; napięcie pomiędzy poszczególnymi bohaterami widoczne jest od pierwszych scen i z każdą kolejną wzrasta, obleka się w rozmaite kształty i zaskakujące wcielenia.