Chłopaki też płaczą

Akcja spektaklu w całości rozgrywa się w pokoju hotelowym o wiele mówiącym numerze 997. Obserwujemy kolejno trzy odsłony, w których ofiarą morderstwa paść ma zupełnie inne z trojga bohaterów. Intryga nie jest zbyt skomplikowana: małżeństwo Paula Millera (Marek Kasprzyk) i Arlene Miller (Beata Olga Kowalska) przeżywa poważny kryzys, przynajmniej w odczuciu małżonki, w związku z czym kobieta znajduje sobie kochanka w osobie dentysty Mitchela Lavela (Tomasz Kubiatowicz). Lekarz bywa złośliwy - założył mężowi swojej ukochanej za mały mostek oraz zapisał mu śmierdzący płyn do higieny jamy ustnej, przez co mężczyzna odczuwa spory dyskomfort. Jednak taka zemsta nie wystarcza opętanemu namiętnością mężczyźnie, kochankowie planują morderstwo Paula, jednak usunięcie przeszkody stojącej na drodze ich miłości nie jest takie proste. Choć zaplanowali cały szereg zabezpieczeń mających zapewnić realizację zbrodniczego planu, po zwabieniu ofiary do pokoju hotelowego okazuję się, że łatwo zabić drugiego człowieka, jednak… tylko w teorii. W drugim akcie następuje nagły zwrot akcji i ofiarą ma zostać kochanek pani Miller (okazało się, że Mitchel zdradził ją ze swoją asystentką Jude, a mąż wciąż ją kocha, w związku z czym kobieta postanawia ratować swoje małżeństwo), w trzecim natomiast zmęczeni życiem i własnymi problemami uczuciowymi mężczyźni zawiązują koalicję w celu pozbycia się kobiety, która zamieniła ich życie w koszmar. Na dodatek Arlene - pomimo, iż jest sprawczynią całej sytuacji - zdaje się zupełnie nie przejmować problemami, znajduje więc sobie nowy obiekt westchnień. Jej lekceważenie życiowych przeciwności sprawia, że jest jedyną osobą, która nie znajduje się na skraju załamania nerwowego.

Jak na komedię z elementami farsy przystało ważnym elementem scenograficznym są drzwi - jedne prowadzą do łazienki, drugie do szafy, trzecie natomiast pozwalają wydostać się z pomieszczenia. Na środku pokoju znajduje się łóżko, które w trzecim akcie, dość nieoczekiwanie, zamienia się w… szubienicę, na której zawisnąć ma Arlene (niestety kupowanie liny na wyprzedaży nie popłaca, o czym przekonują się jej prześladowcy). Dwa okna znajdujące się na ścianie usytuowanej naprzeciw widowni pozwalają na odbycie wyczerpującego pościgu po gzymsie budynku, natomiast znajdujące się przy łóżku elementy pełnią jednocześnie funkcję nocnego stolika oraz podestu, na który co rusz wskakują bohaterowie. Pomysłowe wykorzystanie elementów scenograficznych jest atutem przedstawienia. W pamięć zapadają też stroje Arlene - bez względu na to, czy kobieta paraduje po scenie w samej bieliźnie, czy ubrana jest w modną, elegancka sukienkę, wygląda niezwykle pociągająco i kobieco. Jej oryginalne biało-czerwone szpilki wzbudziły kilka przepełnionych zazdrością komentarzy żeńskiej części publiczności.

„Morderstwo w hotelu” to spektakl, z którego można wyciągnąć - wbrew gatunkowi tego przedstawienia - mało zabawne wnioski. Przede wszystkim nie zawsze bywa tak, że to kobiety są zdradzane, oszukiwane i bezsilne wobec losu, nie mają też monopolu na wrażliwość. Choć wyolbrzymienie jest charakterystyczne dla farsy - nie dziwi więc widok dwóch niemalże płaczących, nieszczęśliwych, cierpiących z miłości facetów - to jednak warto zastanowić się, czy czasami nie bywamy niesprawiedliwi w ocenie innych i czy naszymi opiniami nie rządzą stereotypy. Prawda wygląda bowiem tak, że mimo bagażu oczekiwań, jaki nałożony został na mężczyzn, chłopaki też płaczą. I mają do tego prawo.