Czytania nowych dramatów „Nowa Huta – moja miłość”

Łaźnia Nowa ma ambicję zerwać z dominującym, stereotypowym postrzeganiem Nowej Huty jako dzielnicy gorszej, historycznie zdegradowanej, przesiąkniętej marazmem społecznym. W tym celu Teatr rozpoczął wieloletni projekt „Nowa Huta – moja miłość". Pierwszym i niezwykle istotnym jego elementem były warsztaty dramatopisarskie zrealizowane pod okiem najwybitniejszych polskich dramatopisarzy i dramaturgów (Artur Pałyga, Szymon Bogacz, Mateusz Pakuła, Jolanta Janiczak, Jarosław Jakubowski, Jakub Roszkowski). Szóstka najznamienitszych artystów sceny przez dwa miesiące pracowała z wybraną szóstką młodych adeptów dramatu , którzy w konsekwencji stworzyli własne teksty – opisujące bogatą historię dzielnicy, ale również, a nawet przede wszystkim, poszerzające nonowohucki kontekst.

W ramach projektu młodzi artyści razem z mieszkańcami Nowej Huty poszukiwali i – w oparciu o ich własne doświadczenia – stworzyli historie o życiu dzielnicy. Są to historie opowiadane „z perspektywy balkonowego okna" – często bardzo osobiste i alternatywne wobec tych znanych, ukazujące nowohucką dzielnicę poprzez pryzmat doświadczeń jej mieszkańców.

7 i 8 listopada (sobota, niedziela) w budynku szkoły obok Teatru Łaźnia Nowa (os. Szkolne 26, sala 98) odbędą się czytania dramatów z udziałem krakowskich aktorów: Iwony Budner, Angeliki Kurowskiej, Agnieszki Zielezieckiej, Piotra Franasowicza, Ryszarda Łukowskiego i Dominika Stroki.
Każdego dnia zostaną zaprezentowane trzy teksty. Zaczynamy o godzinie 16:00.

7 listopada

„Supernova Live" Sandry Szwarc. Rap-bajka kryminalna, inspirowana kryminalną legendą Nowej Huty. Akcja dzieje się na przełomie lat 40. i 50., chwilę po powstaniu miasta. Znajdziemy tu mało rozgarniętego detektywa z Krakowa, piękną śpiewaczkę z lokalnego baru „Meksyk", psy uliczne oraz całe mnóstwo pokawałkowanych ciał.

„Nowy Horyzont w ogniu" Małgorzaty Lech

W Nowej Hucie spotykają się Kobieta i Mężczyzna, którzy kiedyś się znali. Rozpoczynają wędrówkę w poszukiwaniu Zaginionego/Zaginionej. Spotykają różnych Podpowiadaczy, pomiędzy Nowohucką Łąką a Kopcem Wandy otwiera się horyzont nowej historii bohaterów...

„Nowa w Hucie. Brudnopis" Dominiki Katarzyny Borkowskiej. Mottem sztuki są słowa S. J. Leca „By dojść do źródła, trzeba płynąć pod prąd". Tekst stanowi zapis procesu tworzenia tekstu o poszukiwaniu źródła przez postać Nowej w Hucie.

8 listopada

„Autentyk" Katarzyny Niedurny. Andrzej, artysta „totalny" po latach wraca do Nowej Huty, miejsca młodości. Zadowolony z życia żałuje tylko, że nie udało mu się namalować aktu idealnego. Przychodzi mu do głowy pewne niejasne wspomnienie, które mogłoby stać się źródłem inspiracji. Poszukiwanie idealnej waginy wśród kobiet, które kiedyś znał nie jest łatwym zadaniem.

„Sfinksrooms" Moniki Siary. Sztuka przybiera formę spaceru czytelnika po tekście, na który składają się sny ludzi z Szarej Dziury i historie tam zasłyszane. Każda z historii jest zamknięta w innym pokoju, przez które przechodzi czytelnik. Pokoje można odwiedzać w dowolnej kolejności.

„O Józku, który grał bigbit" Aliny Moś-Kerger

Sztuka jest inspirowana postacią nowohucianina, Józefa Krzeczka, legendarnej postaci bigbitu, kierownika muzycznego „Czerwono-Czarnych", twórcy szlagierowych „Dwudziestolatków" i „O mnie się nie martw". Te piosenki znają wszyscy. Ale co wiemy o Krzeczku?