Dorosły czy dziecko? Z cyklu ,,kto ma gorzej?"

Lecz czy tak naprawdę zdajemy sobie sprawę co to w ogóle znaczy? Z czym zmagają się dzieci na co dzień oraz jak wyglądają ich problemy? Przekonać się o tym miał szansę Jan - bardzo ważny Pan dyrektor, główny bohater spektaklu ,,dzień dziecka", odegranego w warszawskim Teatrze Rampa, napisanego przez jedynego w swoim rodzaju artystę kabaretowego, Tomasza Jachimka oraz wyreżyserowanego przez Jerzego Jana Połońskiego. Jan, rozmawiając przez kilka telefonów jednocześnie oraz załatwiając spotkania biznesowe, zapomniał o tym, że powinien więcej czasu poświęcać swojej córce, Paulince.

Kiedy dziewczynka stara się nawiązać kontakt z ojcem, ten odpowiada tylko, iż dorośli nie mają czasu na zabawy oaz bagatelizuje jej problemy. Mężczyzna marzy rówież o tym, aby znowu stać się dzieckiem. Jak poprosił - tak się stało. Rankiem zamiast obudzić się we własnym domu, odkrywa że jest w swoim dawnym łóżku, mieszka z mamą oraz ma 9 lat. Rzucony na głęboką wodę Jan uczy się jak ponownie być Jasiem. Okazuje się jednak, iż rzeczywistość nie jest wcale taka piękna i beztroska o jakiej myślał mężczyzna. Jako mały cłopiec musi zmagać się z niezrozumieniem przez dorosłych, ignorancją, trudnościami w szkole oraz problemami z których jako dorosły nie zdwał sobie sprawy. Jan szybko zdaje sobie sprawę, iż życie dziecka nie jest łatwe, ponownie pragnie być dorosłym Panem dyrektorem, którego obowiązki nie wydają mu się wcale takie straszne. Główny bohatr dostrzega wtedy własne błędy względem własnego dziecka oraz jego podejsćie do poświęcania uwagi dziecięcym problemom zmienia się również 180 stopni.

W tą barwną oraz charyzmatyczną postać wcielił się niesamowity Maciej Gąsiorek, który swoją grą aktorską, ożywił scenę, oraz idealnie zobrazował postać zabieganego Pana dyrektora. Na szczególną uwagę zasługuje również Kamila Boruta, która genialnie odtworzyła rolę Paulinki - córki Jana. Aktorka promieniście ukazała emocje, które towarzyszą dziecku na co dzień, bezbłędnie i z ogromną lekkością poruszając się po scenie, na której aż wrzało od emocji zapewnionych dzięki aktorom. Oglądanie sztuki urozmaicała również zjawiskowa scenografia, za którą odpowiada Marika Wojciechowska. Dym unoszący się na scenie dodawał tajemniczości poszczególnym scenom a zdjęcia głównego bohatera z młodości informowały widza w którym momencie Jan stawał się Jasiem - co również dawało swego rodzaju poczucie nostalgii i sentymentu.

Na aprobatę zasługują również kostiumy o których na pierwszy rzut oka powiedzieć można, iż zostały wykonane z niezwykłą precyzją i starannością. Oprawa muzyczna Marcina Partyki, która dodawała wydarzeniom bajkowości, niesamowicie wpasowała się w klimat sztuki oraz emocje przedstawiane na scenie. Spektakl ,,dzień dziecka" to nie tylko pokazanie problemów codzienności dzieci i dorosłych. To także przedstawienie trudności w relacji dziecko - rodzic, to pokazanie w zabawny ale jednocześnie edukujący sposób jak łatwo można zagubić się zarówno w świecie dorosłego - jak i dziecka. Sztuka może być świetnym nauczycielem dla każdego z nas, młodszego czy starszego, ucznia czy nauczyciela, ważnego Pana dyrektora czy jego córki.

Dynamika spektaklu nie pozwalała choć na chwile oderwać wzroku od sceny, co można również zauważyć po rekcji widowni - zwłaszcza tej najmłodszej, gdy podczas praktycznie każdej sceny patrzyli z zafascynowaniem na aktorów oraz okazywali emocje na żywo poprzez zdumienie, śmiech czy nawet krzyki. Sztuka pokazuje zatem, iż każdy ma swoją drogę do pokonania, nieważne ile ma lat czy na jakim etapie swojego życia się znajduję.

Uważam, iż powinno być to głównym przesłaniem tego niesamowitego, pełnego mądrości i edukacji w nowoczesnym stylu spektaklu. Gwarantuję, iż po opuszczeniu sali, historia Pana Jana na długo pozostaje w pamięci.