Duchowo oświeceni
"Pani Furia" - reż. Krzysztof Czeczot - Wrocławski Teatr Współczesny„Zawsze musimy pamiętać, że za zwycięstwo zła w świecie odpowiedzialni nie są jego ślepi wykonawcy, ale przede wszystkim słudzy dobra".
Fiodor Stiepun Bywszeje i niesbywszejesia („Minione, niespełnione")
"Bohaterki (bohaterka dramatu Grażyny Plebanek - Alia, oraz dodana przeze mnie postać - Anielka), to wcielenia współczesnych furii. Skompilowana z nowym tekstem Pani Furia to opowieść o narodzinach, dojrzewaniu i eksplozji głęboko zakorzenionego w człowieku bólu, gniewu i cierpienia pokazana z dwóch, pozornie różnych perspektyw. To opowieść o przeznaczeniu, fatum i piętnie, jakie odciska na nas rodzina, wiara, przekonania oraz wychowanie. I o niemożliwym przebaczeniu. Furie potrafią być katami i ofiarami jednocześnie. Opowieść o furiach, to opowieść o czasach upadku. O postapokaliptycznych, ponowoczesnych zgliszczach cywilizacji. O dekadenckim rozpadzie, który nie ma w sobie nic z romantycznych mrzonek fin de sciecle'u. Furie to postaci tragiczne. Eksplozja furii nie przynosi nadziei i oczyszczenia, nie prowadzi do żadnego katharsis. Jest dosłowna i ostateczna, a zarazem przerażająco pusta".
Jadwiga Juczkowicz
"Sztuka Pani Furia to historia trudnej relacji córki z ojcem. Eddie, gawędziarz z Kinszasy, przyjeżdża razem z rodziną do Belgii. Z prób zakorzenienia się nikt z rodziny nie wychodzi zwycięsko. Matka czuje się w Brukseli obco, Eddie stopniowo traci swój dar snucia opowieści, nowe miasto go nie inspiruje. Dzieci na początku czują się inne, obce w świecie, który inaczej pachnie, smakuje. Z czasem wywalczą sobie tu swoje miejsce, niekiedy uciekając się do przemocy. Poczucie obcości będzie im stale towarzyszyć. Podobnie, jak potrzeba przynależenia – do narodu, rodziny, paczki z podwórka, kolegów z pracy. Ci ostatni będą tę potrzebę wykorzystywać dla własnych celów, grać na niej, manipulować poczuciem lojalności. To rzecz o desperackiej walce przeciwieństw, Swój – Obcy. O przyciąganiu i odrzucaniu się płci, ras, kultur i stereotypów w Europie w czasach migracji, zmian ekonomicznych i kulturowych. W centrum tej opowieści znajduje się dziewczyna, kobieta zmuszona dokonywać ciągłych wyborów w tej niewyraźnej rzeczywistości. I złość, której nie wolno jej okazać".
Grażyna Plebanek
Realizacja jest nagrodą dla Grażyny Plebanek w II Konkursie Dramaturgicznym STREFY KONTAKTU organizowanym przez Wrocławski Teatr Współczesny i Miasto Wrocław
W trakcie przedstawienia używana jest broń alarmowa hukowa i pada 10 strzałów. Osoby wrażliwe prosimy o zajęcie miejsc w dalszych rzędach.
UWAGA - w spektaklu wykorzystywane jest światło stroboskopowe.
