Dušan David Pařízek - sylwetka

Ukończył studia I stopnia (licencjat) na Wydziale Reżyserii DAMU w Pradze (1999) oraz studia na Wydziale Teatrologii Uniwersytetu im. Ludwika Maksymiliana w Monachium (1997). Jest założycielem i od 1998 roku dyrektorem artystycznym Teatru Kameralnego, a od 2002 jest reżyserem i dyrektorem naczelnym Teatru Kameralnego przy Teatrze Komedii w Pradze. Realizując przedstawienia jako reżyser jest również autorem scenografii i adaptacji. Od 1995 roku zrealizował m.in.: „Wiśniowy Sad/Cherry de Sade”(DAMU,1995), „Jubileusz” (DAMU,1996) Czechowa, „Prezydentki”(1997), „Zagładę ludu, czyli moja wątroba jest bez sensu” (1999) i „Antyklimaks” (2003) Schwaba (Teatr Kameralny w Pradze), „Baal” Brechta (Teatr Kameralny, 1998), „Ojczyznę” Steigerwalda (Teatr Kameralny,1999), „Kwartet” Müllera (Teatr Kameralny, 2001), „Opowieści z lasku wiedeńskiego” von Horvátha (Teatr Miejski w Darmstadt/ Niemcy, 2002), „Kształt rzeczy” LaBute’a (Schauspielhaus w Kolonii/Niemcy, 2003), „Dawni mistrzowie” wg Bernharda (Teatr Kameralny w Pradze, 2004), „Hamlet” Szekspira (Schauspielhaus w Kolonii/Niemcy, 2004), „Młody Törless” wg Musila (koprodukca Salzburger Festspiele, Deutsches Theater w Berlinie i Teatr Kameralny, 2005), „Emigranci” Mrożka (Teatr Kameralny, 2005), „Proces” wg Kafka (Teatr Kameralny oraz festiwal „Projektion Europa”, Hamburg/Niemcy, 2007), „Bitwa Hermanna” von Kleista (Deutsches Schauspielhaus w Hamburgu/Niemcy, 2007), „Marzyciele ”wg Musila (Teatr Kameralny, 2008), „Intryga i miłość” Schillera (Deutsches Schauspielhaus w Hamburgu/Niemcy, 2008).

Ten „Proces” nie jest alegorią wyalienowanego mechanizmu biurokratycznego, który może wznosić swe macki ponad jednostkę; jest on odmienny od maszynerii z wizji Kafki stworzonej w 1914 roku, gdy pisarz zaczął pracę nad tą powieścią. Pařizka interesuje to, co jest głębsze u Kafki, w samym jądrze ludzkiej świadomości, i to, co w różnych interpretacjach tego dzieła nazywano „głodem metafizycznym”. Sugeruje to wszechobecność kwestii jak żyć w zgodzie z „prawem”, które objawia się nam w najnędzniejszej, żałosnej formie, takiej jak splugawienie już niezbyt czystego, nie w pełni wykwalifikowanego człowieka i w chaotycznych wypowiedziach oficjeli. W takim świecie wszyscy jesteśmy winni, jeżeli przyznamy się do winy. Jednakże, przyznanie się do winy oznacza to, że jesteś człowiekiem.
Z sumieniem obarczonym pogłębiającym się poczuciem winy, Józef K. poznaje swoje prawdziwe „ja”. Testuje na sobie proces dochodzenia do człowieczeństwa. Tragiczne, ale jakże wspaniałe.
Jiri Penas, „Tyden”, 24.09.2007