Dwa wspaniałe wydarzenia

Na sukces ten złożyło się kilka czynników: uniwersalny charakter, ogromny ładunek emocjonalny, oraz fakt, że jest to dzieło prawdziwie niemieckie w sensie muzycznym: perfekcyjnie zintegrowane i mistrzowskie technicznie. Kierownictwo muzyczne objął maestro Gabriel Chmura. Mariusz Otto przygotował chór Teatru Wielkiego, a jako soliści wystąpią: Aleksandra Olczyk – sopran, która mimo młodego wieku może pochwalić się międzynarodową już sławą, oraz Michał Partyka – baryton, którego głos rozbrzmiewał już na wielu europejskich scenach.

Koncert odbędzie się w niedzielę 28 października 2018 roku o 18:00. Więcej szczegółów w linku:
https://opera.poznan.pl/pl/ein-deutsches-requiem

Rigoletto Giuseppe Verdiego to jedna z najbardziej znanych oper tego wspaniałego kompozytora. Historia książęcego błazna, który pada ofiarą swoich własnych intryg i płaci najwyższą cenę to materiał ponadczasowy. Premiera Rigoletta w weneckim teatrze La Fenice w 1851 roku była kolosalnym triumfem.

Nowa odsłona tego spektaklu W Teatrze Wielkim w Poznaniu miała miejsce w 2017 roku. Zapraszamy do zapoznania się z zeszłoroczną inscenizacją oglądając trailer (kliknij w obrazek po lewej).

Jestem rad z siebie i sądzę, że nie napiszę nigdy nic lepszego – miał powiedzieć Verdi po prapremierze Rigoletta. I rzeczywiście udało mu się stworzyć dzieło ponadczasowe – zarówno w warstwie tekstowej, jak i muzycznej.

Spektakl odbędzie się 4 oraz 6 listopada 2018, a także 5, 6 i 7 kwietnia 2019.
Szczegóły w linku: https://opera.poznan.pl/pl/rigoletto-giuseppe-v...

"Połączenie tej historii – tragicznej, choć przyznajmy – naiwnej i niegrzeszącej prawdopodobieństwem, z pięknymi, wpadającymi w ucho melodiami Giuseppe Verdiego daje nam na wielkich operowych scenach okazję do estetycznych doznań pierwszej klasy i (nie kryjmy się z tym) wzruszeń. Bo jakże się nie wzruszyć życiową katastrofą garbatego błazna z Mantui – bezlitosnego, nieludzkiego prześmiewcy, który jednak pragnie zachować dla siebie jakąś buforową strefę normalnego, prostego człowieczeństwa, by do reszty nie oszaleć? I jakże mu nie współczuć, gdy traci wszystko, co kochał, i stoi na krawędzi obłąkania? A mistrzowsko ułożone dźwięki operowych fiorytur i koloratur, owszem, wzmagają jeszcze lejące się wiadrami ze sceny namiętność, tragizm i grozę, lecz jest w nich także kojąca nerwy słodycz belcanto."
- Juliusz Tyszka, teatralny.pl