Dzika dziewiątka

Niezbyt fortunnie do pierwszej sceny reżyserka i choreografka przedstawienia, Joanna Czajkowska, wybrała dwójkę debiutantów w zespole Sopockiego Teatru Tańca - Magdę Wójcik i Dawida Kisiela. Niezbyt fortunnie o tyle, że oboje dysponują niesamowitą energią sceniczną i świetną techniką, dzięki czemu tworzą wyjątkowo gęsty od emocji i perfekcyjny technicznie, najlepszy duet całego spektaklu. Po nich na scenie pojawia się Dorota Zielińska, której liryczne solo na tle poprzedników wypada po prostu blado.

Wydaje się jednak, że w "Wild Project", czyli "dzikim projekcie" wcale nie chodzi o gładkie, idealnie zsynchronizowane sekwencje czy figury. Ten inspirowany, jak zauważają realizatorzy, hormizmem Williama McDougalla (psychologiczna teoria instynktów podstawowych i złożonych) spektakl, w praktyce bliski jest tematycznie poprzedniej wieloosobowej produkcji STT -"Naturze". Tam Czajkowska (będąc także tancerką) poruszała podobne, choć inaczej nazwane motywy -zbiorowość a indywidualizm, natura i pierwotność wobec społeczeństwa. Tutaj rzecz dotyczy instynktów, które determinują nasze funkcjonowanie. Według McDougalla są to w pierwszej kolejności: instynkt ucieczki, odrzucenia, ciekawości, walki, samoponiżenia (poddaństwa), samoutwierdzenia (dominacji) i instynkt rodzicielski. Dopiero później instynkty: seksualny, stadny, zdobywania i konstrukcji.

Tym razem (w odróżnieniu od "Natury") w centrum uwagi jest tancerz, a nie zbiorowość. Ponieważ w zespole znalazły się osoby preferujące różne style, na scenie oglądamy zestaw bardzo zróżnicowanych scen, podczas których każdy występujący ma możliwość pokazania tego, w czym jest najlepszy. I tak np. Marcin Guzicki imponuje świetnym przygotowaniem sprawnościowym podczas niezwykle efektownych salt, wywiedzionych z technik capoeiry.

"Wild Project" to jednak nie tylko zbiór scen o różnej temperaturze, do bardzo ciekawej instrumentalnej muzyki Bartosza Hervy, ale także przegląd pomysłów reżyserskich i choreograficznych. Joanna Czajkowska niebanalnie układa ruch, czerpie z potencjału tancerzy, cytuje teatr Piny Bausch oraz Teatr Ekspresji Wojciecha Misiury, by na moment przerwać przedstawienie absurdalną wstawką o zupce błyskawicznej. Dziewiątkę tancerzy Czajkowska prowadzi odważnie i z rozmysłem, dając im swobodę podczas duetów i występów solowych (udana kontakt-improwizacja duetu Maria Miotk - Barbara Pędzich, ciekawe solo Larysy Grabińskiej).

Spektakl, tak jak jego muzyka, pełen jest zamierzonych dysonansów, zgrzytów i rozstrojów. Niesie go przede wszystkim energia młodych tancerzy, którzy razem stanowią zgrany kolektyw. Dzięki temu scena zamienia się właściwie w taneczny ring, na którym jest miejsce dla różnych technik. A efekt? Choć niedoskonały, to na pewno obiecujący.