Edmund Biernacki (1886 - 1974)

Aktor teatralny i filmowy.

Urodził się 16 listopada 1886 w Warszawie. Zmarł 18 czerwca 1984 w Skolimowie.

Edmund Bolesław Biernacki. Uczył się w gimnazjum w Warszawie. Według Stanisława Dąbrowskiego debiutował w 1908 w Lublinie, ale wiadomość ta nie potwierdziła się; wiadomo natomiast, że od września 1908 i w roku szkolnym 1908/09 był uczniem Szkoły Aplikacyjnej w Warszawie. Sam Biernacki podawał, że zadebiutował w 1909 w Lublinie w "Orlątku".

Od 13 listopada 1909 i przez sezon 1909/10 występował w zespole Henryka Czarneckiego w Płocku i Włocławku; grał tu m.in. Poetę ("Wesele"), a 29 marca 1910 miał benefis w sztukach: "Nowy dziennik" i "Prawo mimikry" ("Głos Płocki" błędnie podawał wtedy jego imię Edward). W sezonie 1910/11 występował w zespole Henryka Czarneckiego w Lublinie. Na sezon 1911/12 zaangażował się do Teatrze Komedii w Płocku, prawdopodobnie jednak już w marcu 1912 występował z Teatrze Artystycznym pod dyrektora Henryka Czarneckiego w Kaliszu. W sezonie 1912/13 znowu był w Lublinie i w zespole Czesława Janowskiego grał np. Młodego oficera ("Warszawianka"). W sezonie 1913/14 (od września) występował w Teatrze Polskim na Pohulance w Wilnie, następnie krótko w Warszawie w Teatrze Małym, z kolei wyjechał na tournee z zespołem Marii Przybyłko-Potockiej. Potem ponownie był w Lublinie; w sezonie 1915/16-1917/18 i 1919/20 występował w Teatrze Wielkim, w 1920 w Teatrze Żołnierskim, a od sezonu 1920/21 do końca 1924/25 stale w Teatrze Miejskim. W 1925 powrócił do Warszawy i w sezonie 1925/26 był angażowany do roli Dąsika ("Róża") w Teatrze im. Bogusławskiego. Od 1926 był w zespole Teatrze Narodowego i Letniego; występował w rolach epizodycznych. Od 1934 do wojny na scenach Towarzystwa Krzewienia Kultury Teatralnej, głównie w Narodowym; często także w Teatrze Polskim i Małym (m.in. w sezonie 1937/38 i 1938/39).

Podczas II Wojny Światowej mieszkał najpierw w Warszawie, potem w Łodzi; pracował w Państwowym Zakładzie Ubezpieczeń Wzajemnych. Od sezonu 1945/46 występował w Łodzi, w sezonie 1948/49 tamże w Teatrze Wojska Polskiego. W 1949 przeniósł się na stałe do zespołu Teatru im. Żeromskiego w Kielcach i Radomiu. Na scenie radomskiej obchodził 11 listopada 1951 jubileusz czterdziestolecia pracy artystycznej; wystąpił wówczas w roli Zapojkina ("Kruk krukowi oka nie wykole"). Od 1 września 1966 przeszedł na emeryturę; w listopadzie tego roku zamieszkał w Schronisku Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie.

W ciągu ponad pięćdziesięcioletniej kariery scen. zagrał (jak sam podawał) ok. 800 ról, w większości niewielkich, często epizodycznych, zawsze starannie opracowanych. W młodości grał tzw. amantów serio, później wyłącznie role charakterystyczne. Jego role sprzed II Wojny Świat to m.in.: Jukli ("Sędziowie", 1920), Ksiądz Jełowicki ("Legion", 1921), Jakub ("Dziady", 1927), La Moulaine ("Pani prezesowa"), Diabeł I ("Wesele", 1932), Skopek ("Złota Czaszka"); powojenne: Protasow ("Żywy trup"), Płytek ("Wesołe kumoszki z Windsoru", 1949), Don Alonzo ("Cyd", 1957), Don Guzman Gąska ("Wesele Figara", 1959).

Wystąpił w wielu filmach.

Był synem Antoniego B. i Władysławy z domu Hoferh, mężem Genowefy Biernackiej.

Źródło: Słownik biograficzny teatru polskiego, E-teatr, FilmPolski

 

Opracował Ryszard Klimczak
Dziennik Teatralny Wrocław
17 listopada 2018
Portrety
Edmund Biernacki

Książka tygodnia

Teatr, który nadchodzi
Wydawnictwo słowo/obraz terytoria Sp. z o.o.
Dariusz Kosiński

Trailer tygodnia

La Phazz
Julieta Gascón i Jose Antonio Puchades
W "La Phazz" udało się twórcom z "La ...