Fanaberyjny zawrót głowy

Hasło "Teatr według kobiet" definiowało tegoroczne Fanaberie. Płeć piękna była reprezentowana przez autorki, reżyserki, scenografki i odtwórczynie głównych ról. Zdarzyło się, że i mężczyźni grali kobiety. W przedstawieniach motyw kobiet wybijał się na pierwszy plan, ukazując skomplikowanie tematu.

Człowiek zniewolony

Pierwszego dnia Fanaberii widzowie obejrzeli dwa spektakle w reżyserii Zbigniewa Szymczyka z Wrocławskiego Teatru Pantomimy im. Henryka Tomaszewskiego. "Poławiacze papieru" [na zdjęciu] na motywach "Zamku" Franza Kafki ze świetnie dobraną muzyką Kilara, Nymana i klezmerską to alegoryczna opowieść o człowieku zniewolonym przez system, który oprócz rzeczy materialnych odbiera mu w końcu tożsamość W tym przedstawieniu nie zagrała żadna kobieta, za to w kolejnym - "Dom Bernardy Alba" Federica Garcii Lora" - już wyłącznie one. Źródłem opresji jest w nim matka, zimna i bezwzględna, dla której wszelkie uczucia i ludzkie odruchy są złe. Kontroluje swoje córki na każdym kroku, nie pozwalając im na śmiech, taniec, miłość i pożądanie. Aktorki niezwykle sugestywnie oddawały targające bohaterkami emocje. Widzowie nagrodzili wrocławską pantomimę gorącymi oklaskami. - Te spektakle sprawiły mi ogromną przyjemność. Pantomimę odbiera się inaczej niż tradycyjny teatr. Ona uruchamia inne obszary w naszych umysłach - mówi stała uczestniczka Fanaberii.

Dysfunkcyjne matki i ojcowie

Kolejny dzień Fanaberii to sztuki, których tematem były trudne relacje rodzic-dziecko. Autoterapeutyczny monodram według Piotra Rowickiego, w reżyserii Piotra Ratajczaka i wykonaniu Agnieszki Przepiórskiej "Tato nie wraca" o ojcu aktorki, który zniknął z jej życia, gdy była mała, poruszył widzów szczerością i emocjonalnością przekazu. - To bardzo głęboka i osobista potrzeba wypowiedzi Agnieszki o swoim życiu i ojcu. Jeśli to się uniwersalizuje w przestrzeni publicznej w relacji z widzami, to wtedy cieszymy się i jest to sukces - mówi Piotr Ratajczak. Ambiwalentne uczucia wzbudziło drugie środowe przedstawienie - "Matki" Teatru Nowego w Zabrzu w reżyserii Katarzyny Deszcz. Dla części widzów było zbyt chaotyczne i raziło nadmiarem efektów, innych zachwyciło formą i podjętym problemem. - Myślę, że ten temat każdego dotyczy. Każdy ma z matką problem, nawet z bardzo dobrą. Ten tekst rezygnuje ze sztancy, którą zwykliśmy mówić o matce, bo w Polsce o pewnych rzeczach mówi się tylko dobrze. Ten tekst mnie zabolał w bardzo dotkliwy sposób, bo sama jestem matką i jestem córką - mówi Katarzyna Deszcz, reżyserka. Twórcy przyznali, że widzowie często mówią im, że obejrzenie tych spektakli skłania do wysłania SMS-u do matki lub ojca.

Uwięzione

Trzeci dzień Fanaberii dostarczył widzom mocnych wrażeń. W makabryczny stand-up "Złe kino" Ewelina Żak wplotła aktualny . wątek. Zapowiedziała, że na spotkanie z marszałkiem pojedzie nierozcharakteryzowana (kto satyryczny monolog widział, ten wie, że strach się bać), co wywołało aplauz publiczności. Drugi spektakl tego dnia - "Nikt nie byłby mną lepiej. "Koncert" Lubuskiego Teatru w Zielonej Górze - został napisany przez osadzone z zakładu karnego w Krzywańcu pod opieką Magdy Fertacz i Łukasza Chotkowskiego. Przejmujący, ale i kontrowersyjny oraz ostry zarówno ze względu na tematykę, jak i formę podzielił widownię. Obok stwierdzenia, że to najnudniejsze przedstawienie, pojawiły się inne głosy. - Bardzo męczyłem się podczas oglądania, bo to bardzo niewygodny spektakl, ale dlatego że mówi o braku miłości. To zawsze będzie uwierać - mówi Krzysztof Kobielec podczas dyskusji prowadzonej przez Huberta Michalaka. Warto wspomnieć o świetnej muzyce granej na żywo przez zespół Der Father. Czwartkowe spektakle zakładały interakcję z publicznością. Panom wciągniętym do gry należą się duże oklaski za odwagę.

O "Fanaberię Publiczności", nagrodę dla najlepszego przedstawienia ubiegały się także: monodram Baśki Gwóźdź "Nazywam się Barbara", "Męczennicy" w reżyserii Anny Augustynowicz, "Takaja" w wykonaniu Anny Skubik, "Bohaterki" w reżyserii Eweliny Marciniak, "Caryca Katarzyna" Jolanty Janiczak. Zwycięzcę ogłoszono po zamknięciu gazety.