Farsa z życia wzięta

"To świetna okazja do zaprezentowania umiejętności, które młodzi aktorzy zdobyli w trakcie czterech lat nauki. To daje im szansę stworzenia ról charakterystycznych, będących sprawdzianem ich możliwości rzemieślniczych, poczucia humoru i sprawności fizycznej" - tłumaczy reżyserka spektaklu, Anna Seniuk. Dowodu na poparcie stwierdzenia tej cenionej artystki szukać należy właśnie na deskach warszawskiego teatru Collegium Nobilium, w którym ósemka młodych aktorów dała popis swoich umiejętności i możliwości eksponowania tak wielu różnorodnych emocji, wymagających ogromnego zaangażowania. Każdy z nich reprezentuje na scenie inny typ osobowości, mamy więc do czynienia z angażującą widza ekspozycją postaw życiowych oraz ich codziennego egzystowania wśród innych ludzi.

Farsa Ayckbourna to wielogłos międzypokoleniowy, tak samo aktualny przed trzydziestoma laty (została wydana w 1977 roku), jak i współcześnie, kiedy obyczajowość uległa zmianie, choć pewne postawy ludzkie nie zmieniły się w ogóle. Na scenie występują cztery pary bohaterów: najstarsi są Delia (Wiktoria Wolańska) i Ernest (Adam Machalica), pozostali to pokolenie dwudziestolatków, mierzących się z problemami tzw. dorosłego życia, przynajmniej w sferze uczuciowej - choć jak dalekie jest ono od prawdziwie dojrzałej postawy, przekonujemy się z każdą chwilą trwania sztuki coraz bardziej. Losy młodych ludzi są ze sobą powiązane - stanowią oni grupę przyjaciół zawikłanych w skomplikowane relacje. Jane (Joanna Sokołowska) była kiedyś związana z Trevorem (Marek Gawroński), teraz już jest z kimś innym, Trevor wziął ślub z Zuzanną (Julia Łukowiak), a wszyscy razem spotykają się na przyjęciu u Kate (Karolina Bacia) i Malcolma (Kacper Burda). Następstwem towarzyskiego spotkania jest szereg niezręcznych sytuacji, które kończą się awanturą, zazdrością, kłótniami i szaleństwem. W takiej sytuacji wypadałoby się zapytać o to, co robić, doświadczone i starsze małżeństwo - Delię i Ernesta - tyle że oni też nie mają recepty na szczęście, a komunikacja między nimi także pozostawia wiele do życzenia.

"Farsa na trzy sypialnie" rozgrywa się w ciągu jednej nocy i ranka dnia następnego. Młodzi i zagubieni bohaterowie nie są pewni swoich decyzji, osób, z którymi się związali, a nawet samych siebie. Farsa Ayckbourna - jak przystało na gatunek - jest przede wszystkim komiczna, ale momentami przestaje być zabawna. Bohaterowie, którzy wkraczają w dorosłe życie i stoją przed "poważnymi" decyzjami, wcale nie są pewni, co robić, jak żyć, aby być szczęśliwym. Nie wystarczy, że zapytają o to dorosłych, bo każdy ma na swoje życie inny pomysł; każdy z nich uczy się na własnych błędach, choć tak bardzo chciałby uczyć się na cudzych i samemu ich nie powtarzać.

Młodzi aktorzy Akademii Teatralnej doskonale wywiązali się z powierzonych im zadań - tworzą osiem odmiennych kreacji, momentami paradoksalnych i przerysowanych. W aktorskim zespole wyróżnić można kilka postaci. Na szczególną uwagę zasługują role Delii i Ernesta w wykonaniu Wiktorii Wolańskiej i Adama Machalicy. Ona stworzyła postać szalonej żony, która tego samego szaleństwa oczekuje (bezskutecznie) od swojego męża. Jest energiczna i zaangażowana, a jej głosu nie sposób wyrzucić z pamięci po spektaklu. On - nieco zrzędliwy, podstarzały małżonek, dla którego prawdziwym szaleństwem jest czytanie przygodowych lektur, a przejawem udanego życia małżeńskiego wspólne jedzenie grzanek z sardynkami w łóżku. Niezapomniana pozostanie również kreacja Julii Łukowiak. Jej Zuzanna jest uosobieniem współczesnej dziewczyny, rozdygotanej emocjonalnie, pełnej kompleksów i sprzeczności, wmawiającej sobie, że jest piękna, kocha siebie i innych. Ta rola wymagała od młodej aktorki nienagannej kondycji fizycznej, ale przede wszystkim dużego zaangażowania emocjonalnego, chyba znacznie większego niż w przypadku pozostałych postaci. Mimo iż jej zachowanie wzbudza wiele współczucia, a momentami także przeraża, to do samego końca zaskarbia sobie sympatię odbiorcy.

W inscenizacji wykorzystano muzykę autorstwa Macieja Małeckiego, nadaje ona tempo wydarzeniom i nakręca i tak nad wyraz dynamiczne zachowania bohaterów. Momentami spektakl w Collegium Nobilium nieco się dłuży; całość trwa 1,5 godziny, a biorąc pod uwagę stosunkowo nieskomplikowaną sekwencję zdarzeń, w pewnym momencie widz staje się do tego stopnia zaangażowany, że odczuwać może zmęczenie - tak jakby przejmował na siebie cały wysiłek aktorów. A wysiłku młodzi aktorzy włożyli w ten dramat co niemiara. Pierwszy egzamin przed dużą publicznością zdany został niemal bezbłędnie.