Flircik, czary, lekkość bytu

Gdańska publiczność została oczarowana „A Midsummer Nigt’s Dream”, kolejnym festiwalowym przedstawieniem w reżyserii Edwarda Halla w wykonaniu The Propeller Theatre Group z The Watermill Theatre. Wielokrotnie wywoływano aktorów na scenę, aby podziękować oklaskami na stojąco za urzekający wieczór.

Intrygi i historie miłosne trzech par kochanków: Oberona i Tytanii, Lizandra i Hermii oraz Demetriusza i Heleny zostały pokazane radośnie i kunsztownie z zachowaniem wyszukanej elegancji scenograficznej. Delikatny, biały i wyrafinowany wystrój sceny komponował się znakomicie z poezją komedii i komizmem postaci. Oberon – król duszków (Richard Clothier) jako jedyny z nieco demonicznym makijażem zapoczątkował (zgodnie z tekstem) pasmo knowań miłosnych. Sam, zazdrosny o Tytanię – królową duszków (w tej roli Richard Dempsey) angażuje Puka ( moim zdaniem doskonałego Johna Trencharda), aby ten, posługując się sokiem ( choć bardziej pyłkiem kwiatowym), zrobił psikusa roznamiętnionej Tytanii. Puk, trzpiot, wesołek i dowcipniś zanim dotarł do królowej, pozwolił sobie na skoki w bok – pyłek sypał, gdzie popadnie, wywołując pozornie katastroficzne zdarzenia. Tytania zakochuje się w ośle ( fallicznym, potężnym Bobie Barrecie), Lizander odkochuje się w Hermii i biega jak opętany za Heleną, Demetriusz nie chce znać rozkochanej w nim Heleny, bo pociąga go Hermia; ta ostatnia z Heleną stają ze sobą w szranki, bo żadnej z nich „odlotowy” układ miłosny nie odpowiada. Zwiewna, letniosenna historia kończy się szczęśliwie - zaślubinami przeznaczonych sobie kochanków.

Na szczególną uwagę zasługuje kilka kreacji aktorskich. Bezwzględnym faworytem jest dla mnie Hermia, czyli Richard Frame, grający również prostaka i krotochwilnego lwa. Zadziwia gibkością, baletowymi kroczkami, balansem ciała, mimiką, uważnością na partnera oraz wydobywające się słowa i dźwięki. Zdaje się komponować z energią na scenie. Zachwycająco delikatny, w męskim ciele – kobiecy, podszyty jednak drapieżnością w czasie potyczek słownych z Heleną Jego kreacja to majstersztyk aktorski. Dorównuje mu znakomity John Trenchard w roli Puka. Świetnie spina wydarzenia i postaci sceniczne, bryluje lekko w ograniczonej białymi, koronkowymi ścianami przestrzeni; ujawnia się jako lekkoduch, chłopiec, szuler, ryzykant i radosny wariat. Jego miny i gesty, gdy odgrywał dodatkowo rolę Zdechlaka, powodowały salwy śmiechu na widowni.

Widzowie wyjątkowo ciepło oklaskiwali także Boba Barreta jako Spodka (vel Dupka), na potrzeby zamysłu Szekspira wcielającego się również w rolę Priama. Wyjątkowo komiczny i demonstracyjnie karykaturalny ( z klozetowym przepychaczem zamiast sztyletu) przypominał sceny z filmów z Charlie Chaplinem lub Flipem i Flapem. Aktor stworzył niezapomnianą komiczną kreację prostaka, który za wszelką cenę chciał pokazać swój grubo ciosany talent. Warto wspomnieć także o dobrej roli Jacka Tarltona jako Lisandra oraz Jonatana Livingstona odgrywającego Hipolitę, narzeczoną Tezeusza.

Mimikę dodatkowo podkreślał makijaż, jakby celowo niedokończony, nawiązujący do stylu z komedii del arte. Stroje wszystkich postaci nasuwały skojarzenia z kombinezonami pidżamowymi (rodem z westernów), spięte pasem-gorsetem wyszczuplającym talię, ze wzmocnieniem w kroczu (jak u florecistów). Strój Heleny przypominał suknie dam z okresu wojny secesyjnej; dziwaczni bohaterowie rzemieślniczej grupy teatralnej kroczyli w kaloszach, uroku dodawał quasi reżyser, chodzący w marynarsko-wojenno-leninowskiej czapce, a lew awangardowo miał napisane na płaszczu: Nie jestem lwem! Świetnym zabiegiem było podchodzenie każdego z aktorów w ustalonej scenicznej kolejności do pozostawionych na scenie instrumentów. Radosny śpiew duszków łatwo wchodził w ucho.

Edward Hall pokazał, jak lekki może być Szekspir, jego poezja i dowcip dla współczesnego odbiorcy. Ubawił do łez i pokazał, że szesnastowieczny tekst ma rację bytu na każdej scenie oraz że wszechstronnie przygotowani aktorzy to gwarantowany sukces.

William Shakespeare, A Midsummer Night\' s Dream . Reżyseria: Edward Hall, Adaptacja:Edward Hall, Roger Warren, Scenografia: Michael Pavelka , Muzyka: Properpeller, Światła: Ben Ormerod. Obsada: Bob Barrett, Kelsey Brookfield, Babou Ceesay, Richard Clothier, John Dougall, Richard Dempsey, Richard Frame, Emmanuel Idowu, Jonathan Livingstone, Thomas Padden, Chris Myles, Jack Tarlton, Jon Trenchard. Watermill Theatre and Propeller, 2 sierpnia 2009, czas trwania : 141 min.