Gałczyński, studenci, normalność
Krakowski salon poezjiOd pęknięcia bąbelka wolności w 1989 roku - czyli już, ho, ho, przez 24 bite lata - człowiek dzień po dniu słyszał, że nikt nie czyta, a jeśli już ktoś, to raczej nikt poniżej czterdziestki. Tydzień po tygodniu wszyscy koneserzy nowoczesności dowodzili, że świeże, co nadchodzi, co już nadeszło - to świeże lubiące tylko szybko, łatwo i przyjemnie. To znaczy - tylko język prostacki świeże lubi, zdania krótkie, narzecze esemesowe, równoważniki zdań i monosylaby, nie pełnię. I żadnych metafor, żadnej stylistycznej komplikacji, tylko kawa na ławę, konkretnie, jak dwa i dwa cztery.
I żeby mi - wedle koneserów właśnie tego młode żąda bezlitośnie - żeby mi mianowicie nie było dłużej niż trzy, cztery zdania, po góra pięć słów każde!... Nauczali tak, nauczali i nauczali, kropla bredni kamyk zdrowego rozsądku drążyła - no i w sumie wydrążyła. Jak wiele gazet powstało na kanwie tego pieprzenia? Jak wiele telewizyjnych programów i audycji radiowych? Ile teatrów się stoczyło na dno estetycznego populizmu, wierząc w przepo- wiednię, że już tylko kolejne pokolenia neandertalczyków na widowni zasiadać będą - więc niechaj neandertalczyk do neandertalczyka ze sceny sapie? No - ile?
Małgorzata Biela, Karolina Burek, Zuzanna Czerniejew-ska, Karolina Wasilewska, Mateusz Bieryt, Patryk Szwich-tenberg i Marcin Wojciechowski. Z Dawidem Rudnickim przy fortepianie - ci studenci prof. Tadeusza Malaka wiersze Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego mówili i śpiewali. Z takim zrozumieniem i z tak naturalną lekkością, jakby te tylko pozornie łatwe frazy Gałczyńskiego były dla ich powszedniego mówienia - bułką z masłem. Tak, pojawiła się mała nadzieja, że jeszcze nie wszystko stracone.
To znaczy: pojawiła się nadzieja, że - jak bywa z wszelką przesadą - głoszący rozkwit neandertalizmu w sztuce koneserzy nowoczesności znudzą się swym codziennym pieprzeniem i po prostu - przestaną pieprzyć. Wszystkim będzie wtedy lżej, bo normalnie.
