Gdy spotkasz Evana Hansena...

Tłumy młodzieży w wieku licealnym wypełniły tego wieczora widownię Opery Nova, dla której dyrektor Maciej Figas zaprosił w tegorocznej edycji Bydgoskiego Festiwalu Operowego musical „Drogi Evanie Hansenie" w reżyserii Pawła Szkotaka.

I był to trafny wybór, ponieważ niesie on niesamowicie silny ładunek psychologiczny i emocjonalny odzwierciedlający przeżycia wieku dojrzewania. Pozwala na utożsamianie się z doświadczeniami scenicznych postaci, odszukania w nich własnych emocji, wrażeń, zdarzeń. Lecz nie tylko. Musical ten, odzwierciedlający w każdym wymiarze inscenizacyjnym idealną na poziomie artystycznym wizję reżysera, ma ogromny wpływ na kształtowanie artystycznego smaku młodych ludzi. Ujmuje brawurową muzyczną interpretacją, a przede wszystkim nieskazitelnym wokalem wykonawczym songów, znakomitą grą aktorską, dialogami oraz tańcem.

To nie było złudzenie. To wydarzyło się naprawdę. Gmach Opery Nova zamienił się w budynek licealny. Maturzysta, Evan Hansen, dorastający w rodzinie dysfunkcyjnej, introwertyk, dotknięty izolacją społeczną, któremu brakuje poczucia własnej wartości, piszący w ramach terapii do siebie listy zaczynające się od słów „Drogi Evanie Hansenie", na skutek splotu nieprzewidzianych sytuacji, zostaje wyrwany ze swojego, na pozór bezpiecznego pokoju, i przeniesiony do niewyobrażalnego dla niego wymiaru szkolnych i rodzinnych relacji, do niebywale intensywnego w zdarzenia i zaskakującego wymiaru życia, w którym toczy walkę ze swoimi i nieswoimi demonami.

I tutaj od razu warto dodać, że już od pierwszej sceny Marcin Franc jako Evan, skupia na sobie wszystkie emocje widowni, tej bardziej dojrzałej również, która każdy zaśpiewany przez niego song nagradza brawami. Docenia też gorącymi oklaskami oryginalny, nasycony delikatnością i zarazem siłą wykonania jego głos. Nagradza też jego grę aktorską, tak bardzo przekonującą w wymiarze psychologicznym i pozwalającą na wspólne z nim przeżywanie jego emocji.

Brawami pełnymi entuzjazmu wyrózniana jest Urszula Laudańska w roli Zoe Murphy oraz Aleksandra Daukszewicz jako Alana Beck, obie dysponujące ciekawym brzemieniem głosu oraz interesującymi warunkami aktorskimi. Bartosz Sołtysiak jako Connor Murphy oraz Maksymilian Pluto- Prądzyński w roli Jareda Kleinamana, znakomicie obrazują wokalnie i aktorsko osobowości granych przez siebie postaci. Bartosz Sołtysiak swą grą niejako zapowiada nadchodzącą tragedię. Popełnia bowiem samobójstwo.

Nie bez znaczenia dla rozwoju akcji scenicznej jest postać matki Evana, Heidi, która w interpretacji Dagmary Rybak staje się symbolem codziennych trudów, z jakimi zmagają się matki samotnie wychowujące dzieci. I rodzice Connora. Cynthia Murphy w roli której występuje Oksana Hamerska oraz Patryk Kośnicki jako Larry Murphy, otaczający Evana sympatią, ciepłem i zrozumieniem, nie naruszają granicy jego bezpieczeństwa. Bardzo trudna emocjonalnie i psychologicznie jest wzruszająca scena, w której ojciec Connora przekazuje Evanowi rękawicę bejsbolową przeznaczoną pierwotnie dla Connora, a instrukcją, jak należy ją pielęgnować, wypełnia puste miejsce, jakie pozostawił po sobie ojciec Evana.

W tak fantastycznym brzmieniowo ustawieniu głosów, jak i w dialogach, a przede wszystkim w wykonaniu songów „You Will Be Found", „Waving Through a Window" i „For Forever" oraz piosenek zbiorowych ma swój udział Paweł Orłowski, a Dariusz Tarczewski, obejmując kierownictwo muzyczne poprowadził zespół na wyżyny sztuki wykonawczej. Natalia Kitamikado zachwyciła pomysłami architektury scenicznej, wykorzystując scenę obrotową dla zbudowania klimatów wnętrz szkolnych i domowych, zmieniających się jak w kalejdoskopie. A projekcje wideo Karoliny Jacewicz i Mateusza Kokota to precyzyjnie oddana istota wirtualnego świata, w którym my wszyscy żyjemy, nie tylko młodzież.

Dlaczego spektakl tak bardzo wzruszył publiczność? Bo jego problematyka opatrzona hasłem #nie jesteś sam# nie tylko określa pojedyncze jednostki, lecz jest naszą wspólną wartością, dla której warto zwrócić, nie tylko uwagę, na kogoś, kto potrzebuje moralnego wsparcia, ale przede wszystkim dlatego, by pomóc sobie i nam wszystkim. By mógł się rozpocząć proces wzajemnego zrozumienia, akceptacji między młodymi ludźmi. By każdy czuł, że jest bezpieczny. A przede wszystkim Evan Hansen pokazuje, że walka o uwierzenie w siebie i swoje możliwości kończy się pokonaniem demonów.

Jednak, by spektakl miał taką wymowę, by tak głęboko poruszał sumienie i duszę, potrzebny jest wrażliwy reżyser, dostrzegający w nim potencjał i głębię psychologiczną, którą umie przekazać w bardzo subtelny i przekonujący sposób. Paweł Szkotak jest reżyserem, który widzi „sercem" problemy młodych i ich relacje z najbliższym otoczeniem. Może nie każdy pamięta, że w roku 2002 w Teatrze Polskim w Bydgoszczy Paweł Szkotak reżyserował sztukę „Rodzina wampira" Wasilija Sigariewa, skonstruowaną na bardzo ciekawej dla widzów siatce psychologicznej, która zdobyła aż trzy nagrody na III Festiwalu Dramaturgii Współczesnej "Rzeczywistość przedstawiona" w Zabrzu. Takie doświadczenia zbiera się przez lata, by mogło powstać tak wzruszające w treści jak i odważne w formie przedstawienie muzyczne.

I na koniec. Gdy w swojej szkole spotkasz Evana Hansena, nie przechodź obok niego obojętnie...