Gdzie jest twoje Hollywood?

Oś fabularną spektaklu stanowią gorączkowe przygotowania grupy teatralnej do premiery „Wyzwolenia" Wyspiańskiego. Historia skupia się na postaci młodego, zdolnego aktora, który, pełen ambicji i nadziei na swoją przyszłość, otrzymuje główną rolę w dramacie – szybko okazuje się jednak, że nowo przybyły reżyser spektaklu nie ma zamiaru tworzyć wspaniałego widowiska, z lekceważeniem podchodząc do powierzonego mu zadania, bagatelizując również wielkie aspiracje początkującego aktora.

Akcja spektaklu rozgrywa się na jednej scenie, lecz na dwóch płaszczyznach – losy młodego aktora i jego partnerki toczą się w tym samym czasie zarówno w Hollywood jak i na Nowej Hucie, tak więc widzom zaprezentowane zostają smaczki i tragedie z życia wielkich gwiazd filmowych, jak również rodzinna atmosfera i zwyczaje prowincjonalnego teatru. Zderzenie ze sobą dwóch odmiennych światów pozwala jednak zauważyć, że po spuszczeniu kurtyny światy te okazują się do siebie bardzo podobne; główny bohater widzi dwie linie swojego życia – każda z nich miała prezentować inne perspektywy, stawiać przed aktorem różne możliwości i korzyści. Finalnie okazuje się jednak, że niezależnie od wyboru drogi życiowej, na wierzch wybijają się tożsame elementy: tęsknota za czymś wielkim i brak możliwości spełnienia.

Michał Siegoczyński paralelnie snuje dwie historie - zazębiają się one ze sobą, przenikają, sceny z hollywoodzkiego życia gwiazdy płynnie, czasem niemal błyskawicznie, przechodzą w sceny rozgrywające się w prowincjonalnych teatrze. Jednocześnie widz nie doznaje poczucia zagubienia czy przeciążenia zwrotami akcji, a historia przedstawiona na deskach teatru w żadnym momencie trwania spektaklu nie przestaje angażować odbiorcy.

Metaforyczne marzenie o Hollywood, czy też dramatyczna próba wypełnienia młodzieńczych ambicji, zobrazowana zostaje na przykładach opowieści o aktorach, będących na różnych etapach swojego życia; dwójce młodych ludzi, rozpoczynających dopiero swoje kariery i swój związek; starych przyjaciołach, będących u kresu swojej kariery aktorskiej, z sentymentem wracających do dawnych lat młodości, czy też podstarzałej aktorce, kurczowo trzymającej się ulubionej roli, która stawia ją w świetle dawnej sławy i pozornie oddala proces starzenia się i konieczności przyjmowania ról matek. W przypadku wszystkich tych osób, zarówno prostych prowincjonalnych aktorek jak i wielkich sław hollywoodzkiego świata, gra aktorska jest możliwością wykreowania własnego życia, zaczarowania rzeczywistości. Występ na scenie daje im nowe życia, alternatywne kreacje, osobowości – każdy nakłada maskę nie tylko na scenie ale także w prawdziwym życiu, a im częściej się to dzieje, tym łatwiej zatracić się w grze pozorów i oddalić od własnego „ja".

Największą zaletą spektaklu jest z pewnością świetna gra aktorska, a na wyróżnienie z pewnością zasługuje Paweł Kumięga, w mistrzowski sposób oddający na scenie niezdarność, zapał i urocze zafrasowanie głównego bohatera. Godny zapamiętania jest także duet Kajetana Wolniewicza i Małgorzaty Kochan, którzy w bardzo autentyczny sposób przedstawili wieloletnią przyjacielską relację trupy teatralnej.

Należy zwrócić uwagę na rolę piosenek, podkreślając świetne popisy wokalne, szczególnie Justyny Litwic, których wybór jednak momentami dziwi, przez brak spójności z fabułą czy też samą ideą spektaklu – wydaje się, jakby celem niektórych z prezentowanych utworów było przede wszystkim zademonstrowanie talentu muzycznego aktorki.

W całym spektaklu sceny humorystyczne i wręcz przesadnie komediowy nastrój przeplata się z dramatycznymi monologami głównych bohaterów; zmiana nastroju następuje gwałtownie, bez zapowiedzenia, co tym bardziej zaskakuje i nadaje słowom aktorów mocniejszego brzmienia. Odkrywają się oni wówczas, pokazują swoje prawdziwe oblicze – dzięki fenomenalniej grze aktorskiej posunięcia te wypadają bardzo przekonująco.

Każdy dąży do swojego własnego Hollywood - w przypadku aktorów prowincjonalnych jest to zdobycie ukochanej kobiety, wyjście z alkoholizmu, pięcie się po szczeblach kariery, zagranie na Broadway'u czy też znalezienie przepisu na wieczną młodość. Sytuacja gwiazd rysuje się odrobinę inaczej - owe pragnienia zostały już pozornie spełnione, jednak wielcy aktorzy powoli, acz boleśnie uświadamiają sobie, że mimo urzeczywistnienia ich ambicji nie są oni szczęśliwi; zaczynają więc zastanawiać się, czym okazało się dla nich „Hollywood", co z niego zostało, i czy faktycznie dotarli już do kresu swej podróży, która zwieńczona miała być osiągnięciem ambicji i młodzieńczych marzeń.