Gdzie ten taniec?
20. Międzynarodowa Konferencja Tańca Współczesnego i Festiwal Sztuki TanecznejWydawać by się mogło, że jeśli ktoś wybiera się na Festiwal Sztuki Tanecznej to zobaczy taniec w najlepszym i najdokładniejszym tego słowa znaczeniu. Nie zawsze jednak tak jeest czego przykładem było przedstawienie Lubelskiego Teatru Tańca pod tytułem „hello kitty” zaprezentowane w Bytomiu w mijającą środę.
Pomysłodawca i reżyser przedstawienia Wojciech Kaproń wziął na swój warsztat „Dziennik" Anne Frank. I chociaż można by było pomyśleć, że temat II Wojny Światowej i Holocaustu został już wyczerpany, a pamiętnik młodej Anne interpretowany na wiele sposobów, to zaproponowana przez choreografa niestety nie porywa, bo nie zaskakuje w żaden sposób widza.
Minimalna scenografia składa się tylko z podświetlanego ekranu i pasów sztucznej trawy. Dominuje ruch, ale pojawiają się także cytowane z offu fragmenty „Dziennika". Słowa miałyby większy wydźwięk i efekt gdyby wypowiadała je bohaterka. W rezultacie nie jest ona tożsama z Anne, ubrana w skromną fioletową sukienkę nie wygląda ani jak dziewczynka, ani jak kobieta. Jej somnambuliczny taniec wyraża jak może przeżywać doświadczenia wojenne. Bohaterka to wykonuje powolne ruchy, to znów miota się po scenie. Te obrazy zdominowały całokształt. Tancerka porusza się do narastającej z minuty na minutę muzyki, słyszymy nadlatujące samoloty czy wystukiwany przez obecnych na scenie tancerzy rytm przemarszu wojsk, które doskonalne oddawały nastrój. Reżyser zastosował jeszcze jeden chwyt, który moim zdaniem zupełnie nie pasuje do całego wydźwięku. W sztukę wplecione są fragmenty bajki „Gęś, śmierć i tulipan" Wolfa Erlbrucha. Rozmowa gęsi i śmierci o życiu, o przemijaniu są trafione, ale w jakiś sposób nie pasują do obranej konwencji.
Pozostaje więc pytanie czy warto sięgać po taki temat nie mając jakiejś ogólnej koncepcji i zarysu? Dla wielu wychodzących z widowni to, co zobaczyli było niezrozumiałe bądź irytujące.
