Goście konferencji nie tolerują nudy

Widownia Międzynarodowej Konferencji Tańca w Bytomiu nigdy nie świeci pustkami. Spore grono widzów stanowią uczestnicy warsztatów tańca. Nie brak zwyczajnych śmiertelników, którzy stoją w kolejce po bilet, a gdy trzeba oglądają spektakl na stojąco z powodu braku miejsc siedzących (tak było na tegorocznym pokazie Kibbutz Contemporary Dance Company). Ta publiczności ma już swoje wyrobione gusta. Tymczasem na wtorkowych pokazach widzów ubywało. Tylko z rzędu, w którym siedziałam, wyszło sześć osób. 

Na scenie pokazano dwa solowe projekty Jean-Guillaume\'a Weis\'a i Reveriano Camil\'a. Może dekadę temu w Bytomiu mogłyby znaleźć się w repertuarze, ale dziś, po kilkunastu latach doświadczeń, Weis i Camil nie powinni się znaleźć w głównym nurcie. Nie ze względu na brak umiejętności jako tancerze (obaj mają kilkunastoletnie doświadczenia na różnych scenach świata), ale ze względu na to, co zaproponowali publiczności. A ta nie ma już tolerancji dla scenicznej nudy.

Weis pokazał autobiograficzny i autotematyczny projekt taneczno-teatralny "Fill it up". To opowieść o życiu tancerza, portret typowego "Billie\'go Eliota po latach", z życiem na walizkach i dniem wypełnionym technikami relaksacyjnymi i tańcem w różnorodnych stylach, nie wyłączając chałturzenia po zmierzchu w rytmie popu.
Weis urzekł publiczność jednym - bezwzględną szczerością, ale ostateczny efekt artystyczny pozostawia nieco do życzenia. Jest - na przemian - albo zbyt dosłownie albo zbyt sentymentalnie. Z 50 minut ważnych było zaledwie kilkanaście. Na finał Weis bierze mikrofon i zmęczony mówi publiczności, że dla niego taniec nie ma stylu, narodowości ani definicji, poza jedną - to coś, co pozwala mu żyć. Odrzuca wszystkie zbędne rekwizyty i prosi o ostatnie kilka minut uwagi. Rozlega się muzyka, a on zaczyna improwizować i za to, i tylko za to, należały mu się szczere brawa na finał.

Drugi solista wieczoru, Reveriano Camil (Meksykanin związany z niemieckim Tanz Theater Trier), zadowolił tylko wąską grupę publiczności - grono młodych fotografów, którzy pojawiają się na Konferencji, ćwicząc swój warsztat. Miałam wrażenie że tylko ich w pełni pochłonął dość monotonny i przewidywalny występ "Equilibrium, a man\'s journey". W obiektywnie utrwalono Camila jak tańczy wokół pustego stołu, długą sekwencję ruchów z krzesłem, obroty z czerwoną tkaniną czy taniec w białej sukni. Niestety, to jeden z tych pokazów, które efektowniej wyglądają w materiałach prasowych niż na żywo. Atutem była z pewnością muzyka na żywo. Dźwięki były impulsem dla ruchu i to one wiodły tancerza w podróż. Podróż znaną jednak publiczności, której zabrakło podczas tego wieczoru choreograficznego konceptu lub choćby wypracowanej perfekcji ruchu.