Haendel znów opanował Kraków

„Rinaldo” stał się angielskim debiutem dwunarodowościowego kompozytora. Bo choć urodził się w Saksonii szybko zdobył sobie niesamowitą popularność i został naturalizowany w Londynie. Wcześniejsze kompozycje: Agrippinę, Rodriga i Almirę, których znawcy muzyki wymieniają jednym tchem wskazujące na wczesną twórczość, ugruntowały drogę Haendlowi do mistrzostwa w operowaniu dramaturgią, ubierania swoich postaci w skomplikowane charaktery, a przede wszystkim swobodnego kreowania dzieła muzycznego. Pełen dojrzałości i kunsztu muzycznego „Rinaldo” obfituje w szereg uroczych arii i utworów stricte instrumentalnych. Wspomnijmy tutaj przede wszystkim klawesynowy ritornel partii Armidy „Vo’ far guerra (finał II aktu), w którym kompozytor pozostawił swobodę wykonania. Ottavio Dantone znany również jako świetny klawesynista zademonstrował mistrzowską grę pełną melodyjności, niezrównanej rytmiczności, odpowiedniego napięcia i swobodnej improwizacji. 

Samo libretto opera ta zawdzięcza poecie włoskiemu Giacomo Rossiemu. Nawiązując do poematu Tassa „Jerozolima wyzwolona”, stworzył opowieść o wydarzeniach wojennych związanych z oblężeniem Jerozolimy i sprytnie umiejscowił w nich miłosną historię na ich tle. Sama muzyka wybitnego kompozytora nawiązuje do wcześniejszych jego kantat solowych i oratoriów. Doskonale wręcz operuje Haendel sugestywnym projektowaniem arii odmiennie dla rozpaczy, a inaczej dla radości i kreowaniu nastrojów. Pojawia się także instrumentalne naśladownictwo głosów ptaków we fragmencie z sielankową arią Almireny.

Poczynając od najważniejszej podczas wieczoru kreacji Rinalda, należy podkreślić, że Sonia Prina dysponująca głębokim i wyrazistym altem nie ma sobie równych w tej roli. Występująca na całym świecie artystka trudni się w wykonawstwie opery barokowej. Świetnie odczytała ona dramaturgię i zaprezentowała ciekawą kreację. Adekwatnie do różnych sytuacji z życia Rinalda według libretta bardzo dobrze wczuwała się i sugestywnie prezentowała publiczności swoje uczucia. Także Maria Grazia Schiavo, jako Almirena pokazała artystyczny kunszt urokliwym sopranem. We wszystkich swoich ariach rewelacyjnie opanowywała komplikacje partytury, a było ich sporo. Wybitna zwłaszcza w najsłynniejszej w tej operze arii Lascia ch’io pianga. Z kobiecych głosów wspomnieć należy także o Robercie Invernizzi, która wcieliła się w aż dwie partie Armidy i Donny. Chociaż nie miała okazji do zaprezentowania popisowych arii, pozazdrościć można tak wspaniałej barwy głosu i bezbłędności wykonawczej. 

Wielkie i strategiczne role Goffredo i Eustazio zaprezentował Christophe Dumaux, którego kontratenor, pełen ciepła i wyważonej ekspresji urzekał z każdą arią i recytatywem. To świetny śpiewak, który właśnie tę rolą zadebiutował na scenie operowej pod dyrekcją Rene Jacobsa. Karkołomne i szybkie pochody po wysokich dźwiękach Dumaux pokonał z wyrafinowaną lekkością. Epizodycznego Argante, zaśpiewał Alain Buet z mniej wyrazistym basem i widać, nie poradził sobie
z Haendlem.

Świetnie i precyzyjnie grała orkiestra, zwłaszcza w koncertujących fragmentach. Dantone odkrył w partyturze wiele niuansów i dostarczył przez to publiczności wielu wrażeń artystycznych.

Z niecierpliwością pozostaje oczekiwać kolejnych koncertów operowych w ramach festiwalu Opera Rara w Krakowie.

18 grudnia 2009r. Kraków, Teatr im. J. Słowackiego