Hamlet w kopalni

Przedstawienie francuskiego zespołu Naxos/Les Trétaux de La Pleine Lune zagrano z dużym sukcesem podczas tegorocznego Festiwalu Szekspirowskiego. Thomas Merceul, osamotniony na scenie, jest Hamletem bardzo współczesnym. Ojciec odszedł, matka zamieszkała z innym mężczyzną. Zamknięty w swym pokoju chłopiec nie chce nikogo widzieć, odegra na scenie pełnej rekwizytów z dzieciństwa historię kogoś, kto przeżył to samo upokorzenie, ten sam bunt – historię Hamleta. Matka daremnie spróbuje nawiązać kontakt z synem, zostawi pod drzwiami zabawki. Pod drzwiami dziecięcego pokoju – a może pod drzwiami celi?  

Hamlet jako bohater monodramu, Hamlet pozbawiony partnerów, intryguje nie tylko dlatego, że widza zaskakuje sama asceza monodramu. Bardziej poruszająca jest konfrontacja dwóch samotności. Psychiczne wyobcowanie bohatera dramatu Szekspira zderza się z formą, która to wyobcowanie unaocznia w sposób doskonały i bezwzględny. Niezgoda na wyjście z dziecięcego pokoju jest – w pewnym sensie – niezgodą na wyjście do świata, w którym, by przeżyć, trzeba zabić dziecko w sobie. Albo inni uczynią to za nas.  

ZKWK Guido, ul. 3 Maja 93 Zabrze
Tel/fax: (32) 271 40 77, (32) 271 48 59, www.kopalniaguido.pl
Konieczna wcześniejsza rezerwacja pod numerem (32) 271 40 77 wew. 5183.
Ilość miejsc ograniczona, ostatni zjazd o godz. 18.30-19.15.
Cena biletu: 30 zł. 

Pochodzący z Serbii francuski reżyser Ned Grujic od lat łączy w swojej pracy wiele różnorodnych dziedzin: teatr, śpiew, muzykę i zafascynowanie choreografią. Jego zamiłowanie do literatury angielskiej zaowocowało scenicznymi adaptacjami klasyki m. in. Dickensa („Olivier Twist”). Założyciel des Tréteaux de la Pleine Lune (1993), reżyser sztuk klasycznych (Beaumarchaisa, Szekspira), oraz współczesnych („Nosorożec” Ionesco), jak również spektakli kameralnych i muzycznych. Wystawia operetki, komedie, opery współczesne, spektakle kabaretowe i przedstawienia dla młodych widzów („Merlin Czarnoksiężnik”). W 2008 roku zaadaptował na scenę po raz pierwszy po francusku „Władcę much” Williama Goldinga oraz musical „Fame” w Théâtre Comédia. Uczy aktorstwa na rozmaitych kursach i warsztatach. 
(źródło: http://www.festiwalszekspirowski.pl) 

„Hamlet, albo koniec dzieciństwa” to spektakl trudny, działający na psychikę. Jest wymagający zarówno dla ludzi młodych, którzy muszą się zastanowić nad swoimi reakcjach w sytuacjach kryzysowych, jak i dla rodziców czujących się bezpiecznie, kiedy dzieci zamykają się w swoich pokojach i nie stwarzają problemów. Jak bardzo Hamlet chciałby, żeby mama postarała się otworzyć te drzwi...”. 
(Mateusz Jażdżewski, „Gazeta Szekspirowska”) 

„Czy można wyobrazić sobie Hamleta w jednoosobowej obsadzie, odegranego jak należy z podziałem na role, bez zbliżania się do czysto narracyjnych wynurzeń? Niełatwo. Jeśli dodać do tego otoczenie dziecinnego pokoju, a w nim beztroskiego chłopca, który bawi się obiadowym nożem, wyda się to niemożliwe i założenie, że tutaj nijak nie odnajdziemy klimatu Szekspirowskiej tragedii nie będzie bezpodstawnym. Przynajmniej do czasu, kiedy zasiądziemy na widowni francuskiego teatru Naxos, który taką właśnie mieszankę serwuje. (…) Ned Grujic zrealizował bodaj najbardziej znany Szekspirowski tekst w sposób niekonwencjonalny, wielki dramat przefiltrowując przez nieskażony kulturowo, jednak dotknięty osobistą tragedią umysł dziecka. Sprowadził go do prostoty w najczystszej postaci, nasycił emocjami i skrajnościami wieku pacholęcego, nie ograbiając widza z refleksji wieku dojrzałego”.
(Bernadeta Sobczyńska, „Teatralia Trójmiasto”, 4 sierpnia 2009) 

„Być albo nie być to wielkie pytanie – zdanie wypowiadane z taką częstotliwością, że zaczynamy zastanawiać się nad rychłym końcem poszukiwań koncepcji, która by tknęła świeżością w adaptacje dramatu Williama Szekspira. A jednak… na przekór zapowiedziom sceptyków widowiska teatralne wciąż zaskakują nas pomysłem w kwestii tej właśnie sztuki, której zasadnicze pytanie odbija się echem i rozchodzi bez odpowiedzi”.
(Justyna Jazgarska, „Dziennik Teatralny Trójmiasto”, 4 sierpnia 2009 

„(…) W swoistym więzieniu zamknięty jest Hamlet, bohater francuskiej produkcji Teatru Naxos. Jego twierdza nie przypomina jednak obskurnej dusznej celi, ale pokój dziecka. Wiele w nim zabawek, klocków, robotów, naiwnych rekwizytów. Przez zamknięte drzwi słychać głos matki, która próbuje nakłonić syna, by poznał jej nowego partnera. Kobieta jak w celi zostawia pod drzwiami potrzebne rzeczy – zabawki. To więzienie Hamlet wybrał sobie sam. Z własnej nieprzymuszonej woli stroni od ludzi, ucieka w głąb siebie, nie mogąc zaakceptować zastanej sytuacji. Swym emocjom daje ujście poprzez sztukę. W klaustrofobicznej przestrzeni buduje teatr, w którym odgrywa fragmenty Hamleta. Nie byłoby w tym inscenizacyjnym pomyśle Neda Grujica nic dziwnego, gdyby nie fakt, że Hamlet albo koniec dzieciństwa to monodram. W role bohaterów Szekspira wcielają się więc zabawki i rekwizyty z pokoju chłopaka. Horacjo to mały pluszowy miś, a Gertruda i Klaudiusz to gadające poduszki. Są jeszcze roboty, lalki, rękawice”.
(Anna Bielecka-Mateja, http://www.e-teatr.pl, 6 sierpnia 2009) 

„Zamknięty w swoim pokoju Młodzieniec pochłonięty lekturą Hamleta, zgłębiający tragedię legendarnego szekspirowskiego bohatera, pewnego dnia dowiaduje się od matki ,że w ich życiu pojawi się nowy mężczyzna. Bardzo inteligentne, przenikliwe i świetnie zagrane. Wcielający się po kolei w różne postaci sztuki aktor daje prawdziwy spektakl subtelności, niuansów i poezji. Prawdziwy teatr, mocny i wzruszający”.
(„L’Echo Republicain”) 

„Ten wybitny spektakl pokazuje cały talent aktora Thomasa Marceula. Daje on Hamletowi nowe życie”.
(„L\'Action Républicain”)