Happening z okazji 93. urodzin Tadeusza Różewicza

Tadeusz Różewicz mieszkał w stolicy Dolnego Śląska od 1968 r. Poeta stał się jednym z kulturalnych symboli miasta. Jak powiedział PAP prezydent Wrocławia Rafał Dutkiewicz, Różewicz był ważnym elementem identyfikującym Wrocław nie tylko na kulturalnej mapie świata. Jego obecność w mieście przekraczała ramy działalności artystycznej - podkreślił.

Organizatorami happeningu są uczniowie wrocławskiego Gimnazjum nr 13. "Korytarz Różewicza" szkoła organizuje od 2011 r.; wówczas to w gimnazjum regularnie ukazywała się gazetka poświęcona twórczości poety. Różewicz, który bardzo rzadko wypowiadał się dla mediów, udzielił jej wywiadu. Właśnie wtedy wymyślono serię happeningów, polegających na czytaniu na szkolnych korytarzach twórczości poety. Przedsięwzięcie nazwano "Korytarzem Różewicza".

W czwartek "Korytarz Różewicza" będą mogli obejrzeć wszyscy mieszkańcy Wrocławia. W jego organizację zaangażował się również wrocławski Teatr Współczesny. 6 października dzieła Różewicza czytano również w Teatrze Polskim.

Dutkiewicz mówił PAP, że Różewicz miał na niego osobisty wpływ. "Kiedyś powiedział mi w taki lekki sposób, gdy opowiadał, gdzie mieszkał, że w Radomsku, że w Krakowie, że w Gliwicach. Na koniec powiedział, a teraz mieszkam u pana. Chyba wszyscy jesteśmy dumni z tego, że był czy też jest wrocławianinem. Sądząc po reakcjach wielu wrocławian pan Tadeusz naprawdę był takim ważnym elementem identyfikującym Wrocław nie tylko na kulturalnej mapie świata, ale jeszcze więcej niż na tej mapie kulturalnej. Jego obecność w naszym mieście przekraczała ramy działalności artystycznej" - powiedział Dutkiewicz.

Tadeusz Różewicz debiutował w 1947 r. tomem "Niepokój". Był jednym z pierwszych poetów, którzy zareagowali na okrucieństwa wojny nie tylko treścią poezji, ale zmianą jej formy, odrzuceniem romantycznego sztafażu, surowym obrazowaniem. W latach 50. ukazały się kolejne tomy wierszy Różewicza: "Pięć poematów" (1950), "Czas który idzie" (1951), "Wiersze i obrazy" (1952), "Równina" (1954).

Różewicz wprowadził do polskiego dramatu nowy typ bohatera, często bez wyraźnie określonej tożsamości, biernego, nieuporządkowanego wewnętrznie, o którym mówiono, że jest każdym, a zarazem nikim konkretnym. Swój typ teatru Różewicz nazywał teatrem realistyczno-poetyckim. Poza napisaną w 1959 r. "Kartoteką" najsłynniejsze sztuki Różewicza to "Białe małżeństwo", "Stara kobieta wysiaduje", "Odejście głodomora", "Pułapka", "Do piachu".

Od 1968 r. Różewicz mieszkał we Wrocławiu, publikował głównie na łamach "Twórczości", "Odry" i "Dialogu". W latach 90. ogłosił dramat "Kartoteka rozrzucona", dwa nowe zbiory wierszy "Płaskorzeźba" i "Recycling. Zawsze fragment", "Historię pięciu wierszy", "Nożyk profesora", "Matka odchodzi", "Szara strefa" i "Wyjście".

Poeta zmarł 24 kwietnia 2014 r. Został pochowany na cmentarzu ewangelickim w Karpaczu, przy drewnianym kościele Wang, pochodzącym z przełomu XII i XIII w. Urnę z prochami poety złożono obok grobu Henryka Tomaszewskiego - twórcy wrocławskiego Teatru Pantomimy.