Historia bez ojca

Nasza bohaterka, to osoba z sukcesami, menadżerka w banku, matka, żona, z mieszkaniem w Warszawie, letnim domkiem na Mazurach i luksusowym Audi. Pewnego dnia, wykonując rutynowe spotkania z klientami w banku Agnieszka w jednym z nich odnajduje niewidzianego od wielu lat ojca który zniknął z jej życia, gdy miała 3 lata. Spotkanie uruchamia lawinę wspomnień i wypieranych przez lata uczuć. W emocjonalnych, pełnych pasji i nostalgii monologach odbywamy wraz z bohaterką podróż do świata utraconego dzieciństwa, do autentyczności i niewinności. Spacerujemy ulicą Marchlewskiego, jemy Ambrozję w Hortexie mocno ściskając rękę ojca. A potem buntujemy się przeciwko niemu - w Jarocinie i na berlińskim koncercie U2. Czy możliwe jest spotkanie po latach? Czy jest szansa na jakiekolwiek porozumienie? Jak radzić sobie z wieloletnią pustką po nieistniejącym ojcu?

Spektakl „Tato nie wraca" staje się seansem terapeutycznym, w którym odnajdziemy swoje tęsknoty, marzenia, może nawet spotkamy siebie sprzed lat. Będzie okazja by wyszeptać sobie samemu to co zawsze chcieliśmy usłyszeć jako dzieci.

Nagrody:
- Grand Prix na festiwalu Monoblok w Gdańsku
- nagroda za „przeniknięcie do głębi..." na XIII Festiwalu Dramaturgii Współczesnej w Zabrzu
- nagroda za rolę w finale 20. Ogólnopolskiego Konkursu na wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.

„Tato nie wraca" nie jest często na afiszu. Wyobrażam sobie, ile kosztuje aktorkę jego wykonanie. Tym bardziej jestem rad, że go zobaczyłem. Śledźcie repertuar, bo szkoda przegapić-
Jacek Mroczek, http://mroczkiwoczach.blogspot.com/

"Aktorka pokazuje całą gamę środków, pokazuje że potrafi zagrać dosłownie wszystko. Świetna rola, dobry spektakl, tylko wciąż zastanawiam się na ile to przedstawienie miało pomóc Przepiórskiej w uporaniu się z własnym problemem (zamknięciu go), a na ile pomaga widzom (widzkom)? Ale, by nie bawić się w ząbkującego psychologa, to... koniecznie wybierzcie się Państwo do Teatru WARSawy. Warto."
Bartłomiej Miernik, http://miernikteatru.blogspot.com

„Ta podróż wciąga, akcja nabiera tempa. Wszystko dzięki Agnieszce Przepiórskiej. Największy atut tego monodramu to jego wykonawczyni, publiczności Teatru WARSawy znana przede wszystkim z kultowego już kabaretu Michała Walczaka. Aktorka brawurowo wchodzi z formy w formę, świetnie łapie kontakt z widownią; tryska ekspresją i energią, a zarazem precyzyjnie rozkłada akcenty."
Witold Mrozek, link do źródła: [http://sztukawspolczesna.org/recenzja/2013-2014/136/po-ojcu]