Historia fantazją inkrustowana

Akcja owego artystycznego zdarzenia to wędrówka przez czas liczącej sobie 800 lat Pani Durabo, uosabiającej pamięć miasta. Narracja jest bardzo poetycka, chwilami humorystyczna, a dialog z publicznością wartki. Jak na aktorkę lalkarkę przystało wykorzystała ona także rozliczne przedmioty, nadała im metaforyczne lub symboliczne często znaczenie. I to budzi największe zainteresowanie u najmłodszej publiczności. Każdy z maluchów chce wyłowić z trzynastowiecznej Wisły plastikowe ziarenka piasku, nawiązujące do przemijania czasu, lub puścić na falach miniaturowy stateczek-zabawkę. Przerażenie natomiast wzbudza bochen wsuwany pod ostrze maszynki do chleba. Scena ilustruje opowieść o zgilotynowaniu przed laty na staromiejskim runku burmistrza. Dorośli są później tym "krwawym" razowcem częstowani!

Ale główny element scenografii stanowi tu wielka budowla - obrotowa, skonstruowana na podstawie kwadratu. Każda jej strona wiąże się z inną historią. Jedna opowiada np. o narodzinach Mikołaja Kopernika. Późniejszego astronoma poznajemy jako płaczącego głosem aktorki bobasa z widocznymi atrybutami płci chłopięcej, prezentowanego w zwojach białej pieluszki. Od innej strony obiekt przedstawia Kościół św. Jana z witrażami "usztrykowanymi" przez przyjaciółkę artystki, mającą swą galerię nieopodal teatru.

Sporo tu i akcentów bardzo osobistych, osnutych np. wokół autentycznego szyldu kancelarii adwokackiej dziadka Agnieszki Niezgody. Na widowni usadowiona zostaje lalka z długimi blond warkoczami - "replika" aktorki, która wraz z dziećmi odbiera spektakl. Lalek zresztą jest tu bardzo dużo. Prawdziwych. Bardzo nawet starych. Jedną spośród nich autorka spektaklu znalazła na toruńskiej ulicy. Niestety bez głowy. Dopasowała jej inną, odświeżyła strój i wcieliła do przedstawienia. O dziwo, podczas jednego z widowisk plenerowych ktoś z publiczności rozpoznał w niej własną zabawkę sprzed lat. I tak historia tej lalki weszła do spektaklu. Nie brakuje też maleńkich postaci rycerzy zakonu krzyżackiego. Sterowane dłońmi wdrapują się one na manierycznie rozdarty pień z dawnego ogrodu pani Agnieszki, symbolizujący tu dąb, który służył dawniej Krzyżakom za wieżę obserwacyjną.

Na scenie jest mnóstwo ciekawych przedmiotów wykorzystywanych do przezabawnego ilustrowania przeszłości, jak np. autentyczna katarynka, z której melodia przy pomocy korbki wydobywana jest z paska podziurawionego papieru. Dzięki takiej formie dzieci nie nudzą się na tej szczególnej, artystycznej "lekcji", a chłoną i z łatwością zapamiętują historię swego miasta.

Spektakl ma formułę otwartą. Życie dopisuje do niego coraz nowsze sceny, jak np. ze wspomnianą lalką, inne z kolei usuwa w cień. Za każdym razem jest inny. W dużym stopniu zależy od miejsca prezentacji, reakcji publiczności, nastroju wykonawczyni. Osobliwa to i oryginalna forma teatru dla najmłodszych. Oscylująca między dziecięcą zabawą, performancem, instalacją. Ale tak naprawdę to nie ma dla niej szufladki. A i przedmioty służące do animacji zaszufladkować się nie dają...