Igraszki z losem

"Don Giovanni" Wolfganga Amadeusza Mozarta, napisany do libretta Lorenzo da Ponte, od początku cieszył się uznaniem wśród publiczności, jak i krytyków. Jedynie w Wiedniu, gdzie preferowano tradycję bel canto, do końca nie pogodzono się ze stylem dramatycznym tej opery. Premiera odbyła się z opóźnieniem, dopiero 29 października 1787 roku w Pradze i wywołała ogromny entuzjazm widzów. Mozart ponownie ukazał kunszt i wielkość swego geniuszu, długo więc nie trzeba było czekać, aby "Don Giovanni" wszedł do kanonu operowego.

Spektakl wystawiony na deskach Opery Wrocławskiej jest - jak już wspomniałam - adaptacją przedstawienia zrealizowanego 9 lat wcześniej przez Mariusza Trelińskiego w Teatrze Wielkim  
w Warszawie. 28 maja we Wrocławiu w rolę buntownika, uwodziciela kobiet wcielił się, jak zawsze wspaniały, baryton Mariusz Godlewski. Postać służącego Leporella zagrał znakomity Adam Palka. Obie te postacie były przemyślnie wykreowane przez solistów, pełne ekspresji i energii. Don Giovanni w wykonaniu Godelwskiego był namiętny, a zarazem zarozumiały, dumny i pozbawiony skrupułów. Także pod względem wokalnym obaj panowie nie zawiedli, budząc tym samym wiele emocji. Wśród solistek urzekły: Anna Bernacka jako Donna Elvira oraz Iryna Zhytynska jako Zerlina. Artystki wykonały swoje role perfekcyjnie, rewelacyjnie charakteryzując grające przez siebie postacie. Do całej groteskowości spektaklu nie pasował jedynie Don Ottavio, w rolę którego wcielił się Sang-Jun Lee. Jego bohater był ospały, nieczuły i pozostawiał niedosyt wokalny.

Komiczności inscenizacji dodawały kostiumy zaprojektowane przez Arkadiusza Weremczuka - Arkadiusa - słynnego niegdyś projektanta mody: barwne i groteskowe aż do przesady (na przykład zakonnice odziane w różowe pończochy). Dekoracje Borisa Kudlički w stosunku do charakteru mozartowskiej dzieła okazały się nijakie. Czarna przestrzeń łamana symetrycznie przez długie światła była nużąca, wręcz męcząca.

Orkiestra poprowadzona Jari Hämäläinena ukazała to, co w muzyce Mozarta najistotniejsze: energiczność oraz lekkość. Jedynie momentami fiński dyrygent za bardzo przyspieszał tempo.

Historia wiecznie miłującego i kochającego życie oraz przygody Giovanniego musiała się zatrzymać. Zakończył je ojciec jednej z uwodzonych przez niego kobiet. Duch Komandora, łapiąc bohatera za rękę, pociągnął go tam, gdzie jego miejsce -  do piekielnych czeluści.