"Inny świat" na festiwalu Nowe Horyzonty
film o Danucie SzaflarskiejJak powiedziała reżyser filmu, Dorota Kędzierzawska, tuż po premierowym pokazie, spotkanie z Danutą Szaflarską było "największą przygodą w jej życiu". - Choć Pani Danuta niechętnie udziela wywiadów i stroni od mediów, udało nam się. Przekonaliśmy ją głównie tym, że nie miała opowiadać tylko o sobie, ale też o świecie, który od 1915 roku pamięta - mówiła Kędzierzawska.
"Inny Świat" to oszczędny w formie film z dominacją czarno-białych zdjęć. Szaflarska wspomina w nim minione lata, od dzieciństwa, przez pierwsze wyzwania aktorskie, lata wojny, okupacji, po współczesną pracę w teatrze z młodymi aktorami. Wspomina tych, którzy odeszli, a byli w jej życiu ważni, m.in. ks. Jerzego Popiełuszkę, Tadeusza Łomnickiego, znajomych z dzieciństwa; przytacza niezwykłe anegdoty, niektóre zabawne, inne przerażające, z czasów gdy głodowała i miała wszy.
Film przeplatany jest zdjęciami z prywatnego archiwum aktorki, a także kadrami z filmowych produkcji, w których zagrała swoje słynne role, m.in. "Zakazanych piosenek" i "Skarbu".
Film trwa 97 minut, co jest symbolicznym i bezpośrednim nawiązaniem do wieku aktorki - Danuta Szaflarska urodziła się 97 lat temu. Artystka ma pojawić się na festiwalu Nowe Horyzonty.
Operator filmu Artur Reinhart powiedział, że filmowanie Szaflarskiej to sama przyjemność. Ocenił, że to największa profesjonalistka, z jaką przyszło mu na polskim planie pracować.
Film powstał przy zaangażowaniu Narodowego Instytutu Audiowizualnego, TVP Kultura i Kid Film.
Dorota Kędzierzawska jest uznaną reżyserką i scenarzystką. Spod jej ręki wyszły m.in. nagradzane w Polsce i za granicą "Wrony", "Nic", "Jutro będzie lepiej". Od lat współpracuje z operatorem Arturem Reinhartem. Oboje są właścicielami firmy Kid Film, w której produkują swoje filmy.
Aktorka Danuta Szaflarska, jedna z pierwszych powojennych polskich gwiazd filmowych, pamiętana z "Zakazanych piosenek" i "Skarbu", nadal gra w filmach i na teatralnych scenach.
Urodziła się 20 lutego 1915 r. we wsi Kosarzyska koło Piwnicznej (małopolskie). Wybierając studia najpierw myślała o medycynie, potem o handlu. Dopiero później, za namową kolegów, zdecydowała się na aktorstwo. Zdała do Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej - szkoły, założonej w Warszawie z inicjatywy Aleksandra Zelwerowicza i Leona Schillera.
Po studiach rozpoczęła karierę artystyczną w Teatrze na Pohulance w Wilnie (1939-1941). W ciągu dwóch lat zagrała tam około dwudziestu ról - od klasyki po obyczajowe komedie. W latach 1942-43 występowała w teatrze podziemnym.
Podczas Powstania Warszawskiego była łączniczką. Po wojnie, przez rok, występowała w Starym Teatrze w Krakowie (1945-1946), a następnie w Łodzi - w Teatrze Kameralnym. W 1949 r., po likwidacji Kameralnego, przeniosła się do Warszawy. Do 1957 roku występowała w Teatrze Współczesnym, potem w Narodowym (1954-1966). Od 1966 r. do emerytury w roku 1985 pracowała w Teatrze Dramatycznym. Potem, gościnnie, występowała na scenach niemal wszystkich warszawskich teatrów.
Tuż po wojnie Szaflarska zdobyła w Polsce wielką popularność jako aktorka filmowa - za sprawą ról w "Zakazanych piosenkach" (1946) i "Skarbie" (1948) Leonarda Buczkowskiego. W obu filmach partnerował jej Jerzy Duszyński. Kolejne role zagrała m.in. w "Ludziach z pociągu" (1961) Kazimierza Kutza, w serialu "Lalka" (1977) Ryszarda Bera, "Dolinie Issy" (1982) Tadeusza Konwickiego, "Korczaku" (1990) Andrzeja Wajdy, "Diabłach, diabłach" (1991) Doroty Kędzierzawskiej i "Pożegnaniu z Marią" (1993) Filipa Zylbera.
W 2007 r. wielkie uznanie widzów i krytyki przyniosła jej główna rola w filmie Doroty Kędzierzawskiej "Pora umierać", za którą otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki na festiwalu w Gdyni oraz Polską Nagrodę Filmową - Orła.
