Ja byłem tym, który myśli za dużo, czyli jak kochać teatr w sobie

Z ogromną przyjemnością „przysłuchiwałam" się temu spisanemu dialogowi. Bardzo żałując, że pewnych tematów nie doprecyzowano, nie zgłębiono bardziej, mocniej, czy też że osobście nie mogę poprosić o wyjaśnienie, dopytać. Zarówno w posłowiu Józef „Żuk" Opaliński, jak i w pierwszych zdaniach sami autorzy zapowiadają, że jest to książka o czasie. O czasie w kontekście zmian, przemijania a przede wszystkim o pogodzeniu się z tym zjawiskiem. Bez moralizowania, patosu i żalu.

Rozmowa od serca 40-latka z 70-latkiem, jak równy z równym. Nie, nie równy doświadczeniem, ale mądrością, inteligencją oraz elokwencją. Momentami polemika, bez zajadłości i wywyższania się, bo zawsze na bardzo wysokim poziomie. A o czym te rozprawy? Na jakie tematy dyskusje? Cóż... Krzysztof Orzechowski – aktor, reżyser, dyrektor teatrów, wykładowca akademicki, etc. Łukasz Maciejewski, to filmoznawca, krytyk filmowy, wykładowca akademicki, etc. Zatem to spory o sztuce, teatrze i wszystkim co z nim związane, o tym co wokół niego, bo to zarówno o teatrze jako instytucji, ale i o Teatrze jako kulturze żywej. Dla osób kochających i interesujących się tą formą sztuki, to lektura obowiązkowa.

Sporo w tym wywiadzie wątków historycznych- zarówno w zakresie sztuki teatralnej, filmowej i ogólnie historii kultury, politycznej oraz takiej „życiowej". Mamy też elementy rozważań filozoficznych, na przykład o „artystach totalnych", o geniuszu, o teatrze w sobie i o sobie w teatrze, o autorytetach. Bardzo szeroki wachlarz poruszanych tematów, wszechstronność poglądów. Do rozmowy o emocjach, młodym pokoleniu i nowoczesności włączyła się Anna Dymna, żona Krzysztofa. Niesamowicie ciekawe dywagacje z zbiegach okoliczności i decyzjach podejmowanych pod ich wpływem. A do tego jeszcze bogata antologia spektakli, a nawet filmów.

W tej lekturze zachwyca jeszcze jedna rzecz – unikanie oceniania co było a co jest lepsze czy gorsze. Nie znajdziemy tutaj zadęcia „kiedyś to były czasy, nie to co dzisiaj" czy maniery „co Ty możesz wiedzieć, za młody jesteś". To wymiana myśli w tonie – było inaczej, bo czasy były inne a każde pokolenie musi samo zadbać o to, by przekazać potomkom to co było i jest najważniejsze dla niego, idee, wartości czy autorytety.
Fantastyczna retoryka. Dyskusja utrzymana w tempie, które nie nudzi, ale pozwala na własną refleksję. Zasób słownictwa i umiejętność posługiwania się nim, godny pozazdroszczenia. Jednocześnie nie jest to lektura do poduszki a do w pełni świadomego i analitycznego odbioru przez czytelnika, który chce poznać dysonanse artystycznego życia.

Piękna przygoda czytelnicza spod szyldu „Panta rhei".