Jeden z najciekawszych twórców polskiego teatru

Brat ojca Ali zasłynął jako scenograf teatrów lalkowych i dramatycznych, reżyser, dyrektor teatrów „Miniatura" i Wybrzeże w Gdańsku. Dziadek Adam malarz i dramatopisarz, z wielkim powodzeniem uprawiał m.in. drzeworyt barwny inspirowany sztuką japońską. Młodszy brat dziadka Karol jest autorem znanych powieści historycznych, jak m.in. „Dzikowy skarb", „Ojciec i syn", „Imiennik", „Wawelskie wzgórze", „Olimpias". Ich ojciec Alojzy, urodzony w Siedmiogrodzie, twórca rzeźb i portretów o tematyce religijnej, zaprojektował m.in. srebrny relikwiarz Wincentego Kadłubka w katedrze na Wawelu.

Jacek Bunsch – urodzony w roku 1954 w Krakowie, ukończył polonistykę i teatrologię na UJ oraz reżyserię w krakowskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej. Debiutował w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie reżyserując w 1980r. „Odejście głodomora" Różewicza. Od 1981r. związał się z Teatrem Polskim we Wrocławiu, którym kierował w latach 1985-90. Zrealizował w nim m.in. „Szewców", „Onych", „Janulkę, córkę Fizdejki" Witkacego, „Historię" oraz „Biesiadę u hrabiny Kotłubaj" Gombrowicza, „Śmierć Dantona" Büchnera, „Dzieci Arbatu" Rybakowa, „Iwanowa" Czechowa i „Gracza" Dostojewskiego. Wtedy też skrystalizowało się w nim kontynuowane do dziś szczególne zainteresowanie groteskową wizją świata obecną w dramatach dwóch najważniejszych dla niego autorów – Witkacego i Gombrowicza. Swoje realizacje prezentował we Francji, Rosji, Hiszpanii, Czechach i na Łotwie.

Zaraz po zakończeniu wrocławskiej dyrekcji podjął pracę za granicą. W Teatrze w Odense w Danii wystawił „Wariata i zakonnicę" Witkacego, „Wesołe kumoszki z Windsoru" Szekspira oraz „Iwonę, księżniczkę Burgunda" Gombrowicza, którą odniósł tam największy sukces zyskując uznanie duńskiej krytyki. Z Teatrem w Odense współpracował do końca lat 90. Wykładał również w tamtejszej szkole teatralnej, realizując ze studentami sztukę „Król umiera, czyli ceremonie" Ionesco.

Od roku 1990 rozpoczął stałą współpracę z Teatrem Polskim w Poznaniu. Jego „Dekameron" Boccaccia zaprezentowano na Festiwalu Teatru Polskiego w Rydze. Później reżyserował w katowickim Teatrze Śląskim, wrocławskim Teatrze Współczesnym, w Teatrze Zagłębia w Sosnowcu, w Kaliszu, Szczecinie i Gdyni. W 2011r. w krakowskim Teatrze Ludowym wystawił adaptację kontrowersyjnej „Mechanicznej pomarańczy" Burgessa. W Teatrze Telewizji pokazał „Boboka" Dostojewskiego oraz „Szaloną lokomotywę" i „Gyubala Wahazara" Witkacego.

Przez jeden sezon 2003-04 jako energiczny i pełen pomysłów dyrektor artystyczny Teatru im. Wandy Siemaszkowej znacząco podniósł poziom rzeszowskiej sceny. Wcześniej zrealizował na niej w nowej wersji „Iwonę, księżniczkę Burgunda" Gombrowicza, „Kontrabasistę" Süskinda i „Garderobianego" Harwooda, a już jako dyrektor artystyczny „Jana Macieja Karola Wścieklicę" Witkacego i „Tango" Mrożka. Zapraszał do współpracy tak wybitnych reżyserów, jak Piotr Łazarkiewicz, który wyreżyserował „Pannę Julię" Strindberga, z Marią Seweryn w roli tytułowej.

W latach 2004-08 był dyrektorem Teatru Miejskiego im. Witolda Gombrowicza w Gdyni. Wpłynął zasadniczo na ukształtowanie się dobrego artystycznie wizerunku tej sceny. Był pomysłodawcą i twórcą oraz dyrektorem trzech pierwszych edycji gdyńskiego Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych R@Port (2005-08), na którym do dzisiejszego dnia są prezentowane najlepsze spektakle realizowane na podstawie najnowszych polskich tekstów pisanych dla teatru.

Wiele jego przedstawień pokazywano na festiwalach w kraju i za granicą. Zebrał szereg nagród i wyróżnień m.in. nagrodę „Kreaton" oraz „Złotą Maskę" za spektakl „Ferdydurke" Gombrowicza dla najlepszego reżysera w Katowicach w 2003r. „Janulka" Witkacego oraz "Biesiada u hrabiny Kotłubaj" Gombrowicza zdobyły nagrody na Festiwalu Klasyka Polska w Opolu. Jego „Operetka" Gombrowicza w 2001r. została uznana za spektakl roku i nagrodzona „Złotą Maską". Za najlepsze przedstawienie sezonu – „Szewców" Witkacego, otrzymał we Wrocławiu „Złotą Statuetkę Fredry". W latach 2010-12 przygotował specjalnie na słupski festiwal „Witkacomania" „Wariata i zakonnicę" oraz „Jana Macieja Karola Wścieklicę" Witkacego, które przyniosły mu sukces.

Od kilku lat poświęca się również pracy pedagogicznej. Prowadzi wykłady w Instytucie Dziennikarstwa i Komunikacji Społecznej na Uniwersytecie Wrocławskim, na Akademii Sztuk Pięknych we Wrocławiu oraz w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie – Filii we Wrocławiu.

W ostatnim czasie przystąpił do konkursu na dyrektora naczelnego i artystycznego Teatru im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie.