Jeśli Godot nie przyjdzie...

Świat po eksplozji nuklearnej? Nie, to efekty katastrofy klimatycznej. A może raczej krajobraz po którejś z wojen, które wybuchają w pobliżu?

Dwóch, zmęczonych życiem mężczyzn czeka na drodze, na kogoś lub na coś i spotyka dwóch przerażających, a zarazem śmiesznych przechodniów. Ciekawe co oni robili w czasie tej wojny? Czy są czymś więcej niż tylko zabawnymi robaczkami w tej pustce? Czy przetrwał ktoś jeszcze? Czy pozostała tylko kupka kości?

Trauma drugiej wojny światowej niewątpliwie miała wpływ na napisany w 1948 roku dramat Becketta. Potęga idei religijnych, jak również wartości humanistycznych, jeśli nie legła w gruzach to na pewno została mocno nadszarpnięta. Leonardowego człowieka witruwiańskiego zastąpił ludzki odpadek.

Czy dziś po kolejnych wojnach i katastrofach nie stało się jasne, że ludzkość do szczętu zmarniała i uschła, a ziemia i powietrze są przeznaczone tylko dla kamieni? Jeśli Godot nie przyjdzie, nie pozostanie nam nic innego jak być razem i troszczyć się o siebie nawzajem.
__

Samuel Beckett - dramaturg, prozaik, poeta i eseista irlandzki piszący po angielsku i francusku. Laureat Nagrody Nobla (1969).
Jeden z największych nowatorów współczesnego teatru.
Autor sztuki „Czekając na Godota" uznawanej za jedną z najważniejszych w historii XX-wiecznego dramatu.
„Nie traćmy czasu na próżne gadanie. Zróbmy coś, gdy się nadarza okazja! Nie co dzień jesteśmy potrzebni. Choć prawdę mówiąc, potrzebni to wcale nie jesteśmy akurat my. Inni nadaliby się tak samo, o ile nawet nie lepiej. To, co cośmy usłyszeli, było skierowane do całej ludzkości. Ale w tym miejscu i w danym momencie ludzkość cała to my, czy nam się podoba, czy nie. Korzystajmy więc z tego, póki nie jest za późno. Raz przynajmniej bądźmy godną reprezentacją gatunku, do którego mamy nieszczęście należeć". (fragment sztuki w przekładzie Antoniego Libery).

Paweł Łysak - wybitny reżyser teatralny i radiowy ukończył Wydział Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego (1989) oraz Wydział Reżyserii Dramatu warszawskiej PWST w r. 1993.
Debiutował spektaklem „Roberto Zucco" Bernarda M. Koltèsa (1992) w Teatrze Dramatycznym w Warszawie.
W latach dziewięćdziesiątych pracował również w Teatrze im. J. Osterwy w Lublinie, Teatrze im. A. Mickiewicza w Częstochowie, Teatrze Polskim w Poznaniu, Teatrze Polskim i Teatrze Rozmaitości w Warszawie
W 1998 r. wraz z reżyserem Pawłem Wodzińskim założył „towarzystwo teatralne" propagujące teatr społecznie zaangażowany i najnowszą dramaturgię zachodnioeuropejską.
W latach 2000-2003 Łysak i Wodziński wspólnie kierowali Teatrem Polskim w Poznaniu. Na scenie tej wyreżyserował „Noc" Helvera oraz „Helmucika" Ingmara Villqista, „Księcia niezłomnego" Calderona/ Słowackiego, „Freiheit-Wolność "wg Leona Kruczkowskiego, „Terroryzm braci" Presniakow.
W latach 2006-14 był dyrektorem naczelnym i artystycznym Teatru Polskiego im. H. Konieczki w Bydgoszczy oraz siedmiu edycji bydgoskiego Festiwalu Prapremier. Na tej scenie zrealizował wielokrotnie nagradzaną „Sprawę Dantona" Stanisławy Przybyszewskiej (2008), „Trzy siostry" wg Antoniego Czechowa oraz premierę współczesnego tekstu Artura Pałygi „V (F) ICD -10. Transformacje" (2009), będącą próbą teatralnego uchwycenia przemian jakie zaszły w Europie Środkowo-Wschodniej po upadku komunizmu. W 2011 roku wyreżyserował „Operę za trzy grosze" Bertolta Brechta, w 2012 r. – „Popiełuszkę" Małgorzaty Sikorskiej-Miszczuk, w 2013 „Wiśniowy sad" A. Czechowa, a w 2014 cykl ośmiu monodramów„ Historie bydgoskie" Artura Pałygi.
Od września 2014 r. jest dyrektorem Teatru Powszechnego im. Zygmunta Hübnera w Warszawie. Pełni też funkcję wiceprezesa Stowarzyszenia Dyrektorów Teatrów. Był również koordynatorem obywatelskiego Kongresu Kultury 2016, członkiem zespołu kuratorskiego Forum Przyszłości Kultury. Współzałożyciel i członek Zarządu Gildii Polskich Reżyserek i Reżyserów Teatralnych.

Laureat prestiżowych nagród i wyróżnień, m.in. Złotego Krzyża Zasługi za „zasługi dla kultury polskiej" (2015), Dorocznej Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w kategorii „Teatr" (2012), Paszportu „Polityki" w kategorii „Teatr" (2008). Nagrodzony również medalem Casimirus Magnus Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego (2014), finalista plebiscytu „Gazety Wyborczej" - Bydgoszczanin 25–lecia. Laureat Nagrody Feliks „Gazety Wyborczej" dla ludzi sukcesu (2008) oraz Nagrody Marszałka Województwa Kujawsko – Pomorskiego (2008).
Posiada w swoim dorobku wiele prestiżowych nagród zarówno w dziedzinie reżyserii teatralnej, jak i słuchowisk radiowych.