Jubileusz 45 -lecia pracy artystycznej Stanisława Melskiego

Jubilat przedstawienie wyreżyserował i zagrał w nim rolę Towarzysza X. Premiera spektaklu miała miejsce 28 października 2022 roku. Gościem specjalnym uroczystości jubileuszowych będzie reżyser pamiętnych wrocławskich Szewców z Teatru Kalambur z 1965 roku Włodzimierz Herman**.

STANISŁAW MELSKI

Absolwent Studium Aktorskiego przy Teatrze Polskim we Wrocławiu (1980). W zespole artystycznym wrocławskiego Teatru Polskiego od roku 1978 – z przerwą na sezon 1980/1981, kiedy znalazł się w Teatrze Polskim w Bydgoszczy. We Wrocławiu zagrał m.in. Czeladnika Józka w Szewcach S.I. Witkiewicza (reż. Jacek Bunsch, 1982), tytułową rolę w Woyzecku Georga Büchnera (reż. Tadeusz Minc, 1983), Emana w Barze Świat wg Bohumila Hrabala (reż. Ivo Krobot, 1985), tytułową rolę w Kandydzie, czyli Optymizmie wg Voltaire'a (reż. Maciej Wojtyszko, 1986), Żdanowa w Kursie mistrzowskim Davida Pownalla (reż. Wojciech Adamczyk, 1990), Oxenby'ego w Garderobianym Ronalda Harwooda (reż. M. Wojtyszko, 1990), Wołodkowicza w Matce Joannie od Aniołów wg Jarosława Iwaszkiewicza (reż. Feliks Falk, 1993), Osipa w Płatonowie (1993) i Płatonowie – Akcie pominiętym Antona Czechowa (reż. Jerzy Jarocki, 1996), Ronniego Worthingtona w Oknie na parlament Raya Cooneya (reż. Wojciech Pokora, 1994), Eginhardta von der Wart w Kasi z Heilbronnu Heinricha von Kleista (reż. J. Jarocki, 1994), Ilję Szamrajewa w Mewie A. Czechowa (reż. Marek Fiedor, 1995), Wołdemara Hawryłowicza w Fantazym Juliusza Słowackiego (reż. Maciej Prus, 1997), Daniela Zur Höhe w Doktorze Faustusie wg Thomasa Manna (reż. Grzegorz Jarzyna, 1999), Framugę we Śnie nocy letniej Williama Shakespeare'a (reż. Rudolf Zioło, 2000), Borysa Simeonowa Piszczyka w Wiśniowym sadzie A. Czechowa (reż. Paweł Miśkiewicz, 2001), Czepca w Weselu Stanisława Wyspiańskiego (reż. Mikołaj Grabowski, 2002), Kapitana w Woyzecku G. Büchnera (reż. Grażyna Kania, 2004), Pipesa w Amszelu Kafce Pawła Passiniego i Tomasza Gwincińskiego (reż. P. Passini, 2006), Fiodora Iljicza Kułygina w spektaklu ONE wg Trzech sióstr A. Czechowa (reż. Monika Pęcikiewicz, 2006), Śmierć w ikonie Rejenta w Chorym z urojenia w inscenizacji Janusza Wiśniewskiego (2017), Prezesa w Kordianie, czyli panoptikum strachów polskich na motywach dramatu J. Słowackiego (reż. Adam Sroka, 2017), Króla Edwarda IV w Ryszardzie III W. Shakespeare'a (reż. A. Sroka, 2017), Mendla Krzyka w Zmierzchu – świtem... na motywach twórczości Izaaka Babla (reż. Jan Szurmiej, 2021) oraz Patrycjusza Metellusa w Kaliguli Alberta Camusa (reż. Robert Czechowski, 2021). W latach stanu wojennego i później występował w opozycyjnym teatrze NST (Nie Samym Teatrem) z Wrocławia. Współpracował jako aktor z Ośrodkiem Teatru Otwartego Kalambur we Wrocławiu, Teatrem Dramatycznym im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu, Wrocławskim Teatrem Komedia i Teatrem Małym we Wrocławiu. Występował także w licznych spektaklach Teatru Telewizji, filmach i serialach. Jego profesjonalnym debiutem reżyserskim było Tango Sławomira Mrożka w Centrum Sztuki Impart we Wrocławiu (2003), gdzie zagrał również rolę Edka. W marcu 2008 roku na podstawie Tanga złożył w Warszawie egzamin reżyserski i uzyskał tytuł reżysera teatralnego. Wystawił kilkanaście spektakli w Polsce i za granicą – najważniejsze z nich to Szewczyny według Szewców S.I. Witkiewicza w Centrum Sztuki Impart we Wrocławiu (2005), Piaskownica Michała Walczaka w ramach Wrocławskich Spotkań Teatrów Jednego Aktora (2010), Emigranci S. Mrożka w Teatrze Małym we Wrocławiu (2011), Sachem wg Henryka Sienkiewicza tamże (2011), Alicja w Krainie Czarów wg Lewisa Carrolla w Teatrze Zagłębia w Sosnowcu (2012), Król Edyp Sofoklesa w Teatrze Małym we Wrocławiu (2013; nagroda za najlepszą reżyserię, XV Międzynarodowy Festiwal Sztuki Antycznej „Bosforskie agony" w Kerczu, 2013), Zbrodnia i kara wg Fiodora Dostojewskiego tamże (2014; nagroda dla najlepszego reżysera, XVIII Międzynarodowy Festiwal Spektakli Kameralnych Według Prac Fiodora Dostojewskiego w Nowogrodzie Wielkim i Starej Russie, 2014), ukraińska prapremiera Szewców Witkacego w Polskim Teatrze Ludowym we Lwowie (2016; Nagroda Marszałka Senatu RP, VIII Wileńskie Spotkania Sceny Polskiej, 2017) oraz cztery realizacje w Teatrze Polskim we Wrocławiu: 10 przykazań dla Kaliny na motywach sztuki Trzy razy Kalina Michała Zabłockiego (2017), Bracia Karamazow wg F. Dostojewskiego (2018), Filadelfijska opowieść Philipa Barry'ego (2019) i Szewcy S.I. Witkiewicza (2022). Wspólnie z Anną Marią Fusaro wyreżyserował poetycki film Odra, poezja rzeki (2021). Odznaczono go Brązowym Krzyżem Zasługi (2000), Złotym Krzyżem Zasługi (2010), Brązowym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis" (2011), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2011), Medalem „Zasłużony dla Wrocławia – Merito de Wratislavia" (2018), Odznaką Honorową Złotą Zasłużony dla Województwa Dolnośląskiego (2018), Medalem Niezłomni (2021) i Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości (2021). Stanisław Melski jest również autorem czterech tomików poezji: Wiązanki i wieńce (1985), Uciekaj z miasta (1988), Pyłki płatki kolce (1991) oraz Stasiu proszę, kup... (1996).

** Włodzimierz Herman (ur. 1937) – reżyser i kierownik artystyczny Studenckiego Teatru Kalambur we Wrocławiu (1962–1968), gdzie w roku 1965 wyreżyserował pamiętnych Szewców Witkacego, oraz etatowy reżyser Teatru Polskiego we Wrocławiu (1967–1970). W roku 1970 na fali politycznego antysemityzmu w Polsce wyemigrował i zamieszkał w Danii, gdzie po okresie pracy reżyserskiej w Zurychu zrealizował ponad sto produkcji na scenach eksperymentalnych i w większych teatrach (również w Teatrze Królewskim w Kopenhadze). Reżyserował gościnnie w Nowym Jorku, Moskwie i Budapeszcie oraz w Niemczech i Szwecji. W roku 2000 został odznaczony przez Prezydenta RP Krzyżem Kawalerskim Orderu Zasługi RP za wkład w polską kulturę i promowanie polskiego teatru za granicą. Jest laureatem prestiżowej duńskiej nagrody im. Hermana Banga za pracę reżyserską, uhonorowano go również Nagrodą Międzynarodowego Instytutu Teatralnego ITI za rok 2017. Autor kilku książek, m.in. Filozof na scenie, czyli moja przygoda teatralna z Kierkegaardem. Wrocławska nostalgia (2015), Mój Dybuk. W poszukiwaniu tożsamości: drogi, bezdroża, dygresje (2017) oraz Polska – Dania. Na pograniczu dwóch kultur. Z notatnika i wspomnień reżysera (2020).