Kamienie szlachetne na szaniec

Kiedy wchodzimy na widownię, widzimy minimalistyczną scenografię, z geometrycznymi, białymi prostokątami, rozłożonymi na scenie. Pierwsze skojarzenie to mury, labirynt, schron. Dopiero po chwili dostrzegamy powstańcze artefakty : karabin, metalowe puszki. Wita nas współcześnie ubrana aktorka, przedstawiając się i wprowadzając w tajemniczą historię rodzinną. Wchodzi w osobistą interakcję z widzami, przełamuje barierę obcości i stwarza psychiczną bliskość, dzięki której empatycznie utożsamiamy się z losem jej imienniczki z przeszłości.

Monodram to opowieść o dziewczynie, której młodość przypadła na czas powstania warszawskiego.

Monodram to opowieść o jej ciotce, noszącej to samo imię i nazwisko : Irena Sierakowska.

Monodram stał się opowieścią o niej samej.

Monodram to opowieść o przeznaczeniu zapisanym w naszym kodzie biologicznym.

Aktorka dokonuje metamorfozy, przebierając się w ubrania kobiety, będącej jej wojennym alter – ego. Z tyłu na ekranie wyświetlone jest jej zdjęcie, nie mamy złudzeń, wyglądają identycznie. Genetyka nie kłamie, parę ruchów i stajemy się swoją „siostrą bliźniaczką".

Okazuje się, że w krwi nie płynie tylko kształt nosa, kolor oczu, wraz z kodem D.N.A dziedziczymy pamięć, historię i traumę. To trochę taka Hellingerowska terapia, podczas której odgrywając rolę kogoś z rodziny, zaczynamy się podobnie zachowywać i odczuwać te same emocje. Młoda aktorka Irena Sierakowska czasem odczuwa na ulicy lęk bez żadnego wyraźnego powodu. Opowieść, którą snuje w retro sukience i fryzurze, oparta jest na dzienniku jej ciotki, która zginęła w czasie powstania, ukrywając się w mieszkaniu znajomych. Życiem rządzi przekleństwo fatum . Wyszła po prostu ze swoim kuzynem po sprawunki do miasta i tak zastało ich powstanie. Droga do domu została odcięta. Nie znasz dnia ani godziny. Tytułowe 108 kostek cukru to towar luksusowy, którym delektowali się z braku innej żywności. W puszkach po fasoli trzymano wtedy naboje albo robiono z nich bomby. Taki tragiczny czas.

Pod koniec monodramu z oczu większości widzów płynęły łzy, ściśnięte gardła i niekończące się owacje wyrażały wszystko. Aktorka nie zaprosiła na premierę nikogo ze swojej rodziny.

Profesjonalizm czasem nie wystarcza, kiedy teatr wypływa z naszego prywatnego jądra ciemności.