Karłowicz pełen emocji
"Stanisław i Anna Oświecimowie" - Teatr Wielki w PoznaniuTylko tak emocjonalny kompozytor jak Mieczysław Karłowicz mógł się zainspirować legendą o kazirodczej miłości Anny i Stanisława Oświecimów, których kaplica grobowa w Krośnie cały czas przyciąga zakochanych.
Kiedy młodzi choreografowie uciekają przed fabułą, Beata Wrzosek podjęła wyzwanie i zmierzyła się z legendą Oświecimów. Prawdziwi bohaterowie tej historii żyli w XVII wieku. Muzyka pochodzi z początku XX wieku. Jak pogodzić dwie tak różne estetyki? Choreografka wybrała technikę demiklasyczną z wychyleniem w kierunku tańca współczesnego. Mariusz Napierała (scenograf) postawił na minimalizm i ascezę, aluzyjnie odwołując się w detalach kostiumów do epoki. W konsekwencji powstał uniwersalny dramat nieszczęśliwych kochanków, którym wszyscy stają na przekór. Romantyczny temat zszedł na dalszy plan, stracił narracyjną dosłowność, górę wzięły emocje, które z orkiestry znakomicie wydobyła Agnieszka Nagórka i emocje tancerzy. Para kochanków (Karolina Wiśniewska i Taras Szczerban) pokazała, że miłość czysta może być piękna w ruchu i geście, obywa się bez słów i jest ponadczasowa. Wielką kreację w tym spektaklu stworzył Dominik Muśko jako Śmierć, która momentami staje się zakonnikiem. Mnie się skojarzył z Murdelio, tytułowym bohaterem powieści Kaczkowskiego nawiązującej także do legendy o Annie i Stanisławie.
Na wieczór Karłowicza w operze złożyły się jeszcze dwa inne balety. Smutne "Pieśni" Henryk Konwiński potraktował bardzo delikatnie. Tancerze przypominają figurki porcelanowe w dziewiętnastowiecznym salonie, które pod wpływem dźwięków muzyki oraz przejmującej poezji młodopolskiej i romantycznej ożywają.
Obie premiery rozdzieliło wznowienie choreografii Emila Wesołowskiego "Powracające fale" w nowej obsadzie. Zapamiętam tę sprzed kilku lat.
