Kilka stóp nad ziemią

Scenę wyznacza prostokątna podłoga, której tylna ściana zbudowana jest z kilku złączonych ze sobą jaśniejszych brył. Przed nimi, w strojach sportowych, rozgrzewają się artyści – dwie kobiety i kilku mężczyzn – prowadząc ze sobą swobodne rozmowy. Z prawej strony sceny na podłodze leży sterta zmiętych plastikowych butelek. W końcu spektakl się zaczyna: aktorzy zdejmują „dresy", pozostając w najwygodniejszych częściach garderoby. Przy dźwiękach zremiksowanego w rytmach capoeiry hitu „I wanna dance with somebody" artyści zaczynają choreograficzną prezentację zespołu. Po chwili radosnych akrobacji rytm słabnie, zanika, a aktorzy ustawiają się w szeregu wzdłuż ściany. Powtarzając niezrozumiałe monosylaby, razem z nią zbliżają się do widowni. Każda z postaci widoczna jest wyraźnie, jakby reprezentowała inną grupę ludzi, inną przestrzeń. Dalsza część sztuki wskazuje, że tak właśnie jest. Bohaterowie prezentują różne sekwencje zdarzeń ze znanych im regionów: tańczących na ulicach ludzi, mężczyznę grającego na orientalnym instrumencie strunowym, czy licytacje kupców na wschodnim targu. Wszystkie obrazy wzajemnie się przenikają, układając się w krajobraz ludzkości. Jednocześnie każda postać zdaje się brać udział w kolejnych kadrach, jednostka staje się elementem jednocześnie integralnym. W rytm powtarzanych dźwięków, wykonywanych ewolucji.

Prosta, aczkolwiek doskonale zaprojektowana scenografia (Ingo Groher) nie pełni wyłącznie funkcji dekoracyjnej. Do budowy sytuacji wykorzystano specjalne machiny, właśnie elementy tworzące wyżej wspomnianą ścianę. W nich chronili się aktorzy, gdy akcja przesuwała się na pojedyncze osoby; bryły wędrowały po scenie, tworząc fragmenty ścian budynków, kolumn. Na emocje widza silnie oddziaływała też muzyka (odpowiedzialni za reżyserię dźwięku to: Franck Bourgoin, Sebastian Geret, Andy Neresheimer, Susanne Affolter): kompilacja dźwięków etnicznych, elektronicznych, czasem również piosenek rozrywkowych. Bardzo często współdziałała ze światłami (Ursula Degen), które również reorganizowały przestrzeń, wskazując istotne części akcji i nadając im odpowiedni charakter poprzez natężenie i kolorystykę.

Zimmermann i de Perrot stworzyli spektakl wielopoziomowy – dosłownie i w przenośni. Brak jednej płynnej akcji został zastąpiony wieloma obrazami, które w każdej chwili można wyciąć i wkleić w innym miejscu. Przestrzeń została całkowicie podporządkowana możliwościom trupy: kreowane przez nich układy akrobatyczne – nie pozbawione jednak tego pięknego pragnienia przedstawienia historii pewnego człowieka – wznosiły się na ramionach sprawnych artystów. Zadziwiająca była ich fizyczna sprawność, stopień współpracy członków zespołu i wzajemne zaufanie, czasami trudno osiągalne zespołach aktorskich i muzycznych. Groupe acrobatique de Tanger to zespół ludzi, którzy świetnie się ze sobą bawią, zarażają widza radością, stwarzają napięcie, przygotowując się do kolejnej piramidy.

"Chouf Ouchouf", Zimmermann & de Perrot (Szwajcaria/Maroko), 2. Międzynarodowy Festiwal Teatru Formy Materia Prima, Teatr Groteska, Kraków 17-24.11.2012, występują: Younes Hammich, Abdelaziz el Haddad, Jamila Abdellaoui, Adel Chaâban, Younes Yemlahi, Yassine Srasi, Amal Hammich, Mohammed Hammich, Mustapha Aït Ourakmane, Mohammed Achraf Chaâban, Samir Lâaroussi, Najib El Maïmouni Idrissi.