Kobieca przyjaźń na chwałę Pana

Historia faktycznie kręci się wokół tytułowej zakonnicy, która de facto wcale nią nie jest. Deloris jest piosenkarką, która przez swoją skłonność do wpadania w tarapaty, musiała zostać ukryta w klasztorze. Początkowo zupełnie nieprzekonana do cnotliwego życia w wierze i czystości, modli się, aby jak najszybciej opuścić to obce dla siebie miejsce. Po pewnym czasie odkrywa, że z siostrami zakonnymi wiele ją łączy – na przykład miłość do muzyki.

Na oczach widza w głównej bohaterce zachodzi wielka zmiana – z kobiety rozwiązłej, kochającej cekiny, przepych i kicz, staje się zrównoważoną, empatyczną i bardziej trzeźwo myślącą artystką. W końcu znajduje prawdziwe przyjaciółki – siostry, które były w stanie oddać za nią życie, pomimo faktu, że tak długo je okłamywała. Dostrzega, że kariera to nie wszystko – na nowo odkrywa przyjaźń i miłość, odcinając się zupełnie od toksycznego środowiska, w którym dotychczas żyła.

„Zakonnica w przebraniu" jest piękną opowieścią o kobiecej przyjaźni, która naprawdę wiele potrafi znieść i przetrwać. Solidarność zakonnic jest godna podziwu – ich relacje są niemalże rodzinne. Deloris dołącza do ich społeczności i mimo swojej oczywistej odmienności, zostaje bardzo ciepło przyjęta. W końcu przyznaje przed samą sobą, że „pingwinarium" stało się jej domem, a „pingwiny" – jej prawdziwą rodziną.

Oprócz naprawdę ciekawej fabuły, warto zwrócić uwagę na scenografię, muzykę, aktorów i kostiumy. Dekoracje na scenie idealnie oddawały klimat, który chciano pokazać w danej scenie. Szczególne wrażenie robiła imitacja klasztornych witraży i wrót. Grana na żywo muzyka sprawiała, że przy każdym dźwięku widza przechodził przyjemny dreszcz. Na pochwałę zasługuje perfekcyjny dobór aktorów – każdy odegrał swoją rolę w sposób absolutnie fantastyczny. Na szczególne uznanie zasługują Paulina Magaj, wcielająca się w główną bohaterkę, Maria Meyer, grającą Matkę Przełożoną oraz Rafał Talarczyk, przesympatyczny Sierżant Eddy.

„Zakonnica w przebraniu" zafundowała widzom kalejdoskop emocji – od radości, przez zaskoczenie, smutek, zwątpienie, na wzruszeniu kończąc. Ciągły ruch na scenie sprawiał, że publiczność ani na chwilę nie wynurzała się z klasztornego klimatu. Dodatkowym atutem jest częsta interakcja aktorów z widownią, polegająca na przedłużaniu sobie przestrzeni do grania aż do ostatnich rzędów na sali. Aktorzy biegali, skakali i często nawiązywali kontakt słowny i wzrokowy z publicznością. Wszystkie te działania dodawały sztuce jeszcze większego dynamizmu.

Ta historia o przyjaźni, niespełnionych marzeniach i poszukiwaniu siebie, w połączeniu z fenomenalnym poczuciem humoru, muzyką i wybitną choreografią, zmieniła się w coś niezwykłego, co ogląda się z dużą przyjemnością. Dzięki wielowątkowości, postacie automatycznie stają się wielowymiarowe – nieraz w trakcie trwania sztuki widzieliśmy zmiany zachodzące w poszczególnych bohaterach.

Jak większość musicali, „Zakonnica w przebraniu" posiada morał, a nawet kilka! Warto marzyć i dążyć do spełnienia swoich fantazji. Przyjaźń to najwspanialsza rzecz na świecie, w szczególności ta szczera i bezinteresowna. I ostatni, ale z pewnością nie najmniej ważny – każdy może zmienić się na lepsze. Wystarczy mieć wokół siebie dobrych ludzi, którzy pokażą ci drogę... Często w sposób bardzo niebezpośredni.

„Zakonnicę w przebraniu" zdecydowanie warto obejrzeć. Mimo że fabuła jest już większości znana przez popularność hollywoodzkiego filmu o tym samym tytule, teatralna wersja niesie ze sobą emocje, których nie da się przekazać przez szklany ekran. Przesłanie trafia prosto do serca, a dobry humor po obejrzeniu przezabawnej komedii pozostaje z widzem na długo.