Krakowski Park Jurajski

Na prowizorycznej ściance, umieszczonej pośrodku sceny obserwujemy video-art, rejestrujący troje młodych ludzi – nie mogących z początku znaleźć dla siebie formy, miejsca w przestrzeni. Okazuje się, że owa ścianka odgradza nas od akcji, która faktycznie dzieje się na żywo. Dwóch mężczyzn i jedna kobieta, pokolenie chwały i solidarności, pierwsze niekomunistyczne dzieci Polski, mówią o Krakowie.

Archeologia przyszłości – interdyscyplinarny projekt, realizowany dla siebie i dla widzów – przywołuje zmory, które już były i będą, stawiając wspólną teraźniejszość w pozycji obserwatora i malkontenta. Bo zaczynamy od teraźniejszości – na tle fasady krakowskiego bloku, zniszczonym przez kibiców jednego z klubów piłkarskich, młodzi spirit-naukowcy rozpoczynają swój wykład. Faktycznie, ciekawy jest punkt widzenia turystów, tak – Kazimierz jest astmatycznie bohemiczny. Tak – Kraków jest niczym Jurassic Park, a ludzie w nim niczym dzikie zwierzęta. Nie – nie wiadomo, co po sobie pozostawimy. Chyba nie będzie też naszych duchów, bo uciekną z krzykiem na widok martwych ciał, pozostawionych samym sobie.

To nie była autoironia. To było popatrzenie na Krakowian z boku i zapytanie: ale co Wy możecie powiedzieć o swoim świecie? Uważam, że zaprezentowanie subiektywnego obiektywizmu niemieckich współtwórców pokazało Kraków z takiego punktu widzenia, który stawia polemikę na dalszym miejscu. Dobrym pomysłem było zaproszenie do pracy debiutantów z PWST: Weronikę Wronkę, Łukasza Stawarczyka, Zbyszka Styrczulę. Świetnie zajęli się alternatywnym egzorcyzmem duchów Krakowa, a ich sceniczna świeżość doskonale zgrała się z charakterem prowadzonych przez siebie działań.

Niezmiernie ciekawie rozplanowana została przestrzeń: ścianka, dzieląca się na pomieszczenia, w których mieściły się trzy płaszczyzny czasowe: przyszłość, teraźniejszość, przyszłość. Każda przygotowana zgodnie z jej charakterem. Poruszanie się w swoistej pętli czasu ułatwiły małe otwory w ich głębi – umożliwiły pojawianie się w obiektywie kamery i dialog między perspektywami. Muzyka z kolei wymykała się schematom, fragmenty ścieżek filmowych, m.in. z Listy Schindlera, bawiły przesadnym uwzniośleniem scen. Najbardziej zaskoczyły mnie kostiumy duchów: kożuchy i końskie łby – czy pozostaniemy tym samym gatunkiem ludzi myślących, za tych kilkaset lat? Czy może wpiszemy się w krajobraz Krakowa, w którym jedynym symbolem ponadczasowym pozostaną konie? Wywołali duchy, otworzyli puszkę Pandory. Teraz kolej na nas. Zróbmy coś.