Labirynt, czyli wędrówka w nieznane

Właśnie do takiej bezkresnej podróży pośród nieznanych wód zachęcał nas Jakub (Robert Kuraś) podczas spektaklu „Pałac" (w reżyserii właśnie Roberta Kurasia), który możemy oglądać na deskach Lubuskiego Teatru w Zielonej Górze.

Przed oczami widziałeś mrok. Dopiero po chwili z ciemności wyłoniła się ascetyczna scenografia autorstwa Adama Królikowskiego. Z lewej strony skąpana w delikatnym świetle (odpowiadał za nie Maciej Kaszyński) leżała postać. Nad nią zwisał ogromny, błyszczący żyrandol, niczym ze spektaklu „Kanadyjskie Sukienki" w reżyserii Macieja Archona Michalskiego (zrealizowanego również w Lubuskim Teatrze) Z prawej zaś strony mogłeś ujrzeć zimną, szarą konstrukcję – mury pałacu.

Znajdująca się w pozycji embrionalnej postać wprowadziła nas w swój świat. Od samego początku była to przestrzeń niezwykła, pomieszana. Mieszały się w niej kolory, nastroje, jawa plątała się ze snem, a sacrum mieszało z profanum. Kiedy widziałeś Jakuba był on ubrany w ciemny jednoczęściowy strój, toporne buty, a na głowie mogłeś dostrzec perukę w stylu rokoko (za stroje odpowiedzialny był także Adam Królikowski). Ten nietuzinkowy jegomość postanowił zabrać Cię w wędrówkę po wnętrzu wytwornego pałacu skąpanego białym dymem.

Była to jednak podróż bez planu. Zapanował chaos. Sam Parandowski w micie o stworzeniu świata mówił, że „na początku był chaos"- to on stanowił początek życia. W przypadku Jakuba było tak samo. To z chaosu wszystko powstało i dopiero z kolejnymi scenami spektaklu, ten nieporządek nabierał harmonii. Poza nieuporządkowaną strukturą tej sztuki, „bałaganu" dodawała również niezwykła muzyka (opracowanie muzyczne Damiana-neogenna-Lindnera). Potrafiła wprowadzić Cię w melancholijny nastrój, innym razem wywoływała lęk. Podczas seansu przeżyłeś istny rollercoaster emocjonalny. Kiedy zwiedzałeś wraz z Jakubem poszczególne segmenty tego tajemniczego budynku otwierając coraz to kolejne drzwi – okazało się, że jest tam ktoś jeszcze. Po korytarzach błąkali się kobieta i mężczyzna ubrani w wielobarwne a'la barokowe, wytworne stroje (Magda Kuraś oraz Maciej Świniarski). Postacie te pojawiając się podczas rozterek emocjonalnych Jakuba dopełniały je śpiewem. Głęboki głos Macieja Świniarskiego i delikatne tony Magdy Kuraś przyprawiały widza o dreszcze. Poza niesamowitymi walorami wzrokowymi, odbiorca mógł nasycić zmysły słuchu. Była to wytworna, wielowymiarowa uczta dla ciała i ducha!

Wizyta w pałacu ukazała i podkreśliła złożoność ludzkiej natury. Spektakl w reżyserii Roberta Kurasia pokazał, że człowiek nie jest stworzeniem prostym. To wielowymiarowy twór, który mierzy się nie tylko z otaczającą go rzeczywistością, ale również toczy walkę sam ze sobą. Jest jednocześnie Dawidem i Goliatem. Drzemią w ludziach zarówno te pierwotne instynkty. Wydostają się z niego najbardziej prymitywne zachowania, które przeplatają się z wrażliwością, strachem, cierpieniem i nieokiełznanymi myślami o sensie ludzkiej egzystencji.

Finałowa scena wprawiła mnie w osłupienie. Przywiodła na myśl „Stworzenie Adama" i stanowiła przepiękną klamrę kompozycyjną. Spektakl ten niczym antyczny uroboros zjadł swój ogon, podkreślając cykliczność życia ludzkiego. Ukazując w fantastyczny i iście malarski sposób początek i koniec egzystencji człowieka. Chwilę po zgaszeniu świateł widownia zastygła. Czas stanął w miejscu. Zostałam oczarowana i zaklęta w symbol pałacu. Nie chciałam go opuszczać.

Dlatego, jeżeli pragniesz doznać wrażeniowej ekstazy, zatopić się i zatracić w wędrówce po złożonej ludzkiej naturze, to przekrocz próg Lubuskiego Teatru i wstąp na spektakl „Pałac".

Gdy wprowadzono Cię w przestrzeń magicznego pałacu, nie tak łatwo się z niego wydostać. To labirynt, po którym musisz pobłądzić, aby odnaleźć to czego szukasz. Odnaleźć samego siebie.