Leszek Mądzik

Syn żołnierza Armii Krajowej, więzionego po II wojnie światowej, dzieciństwo spędził u podnóża Gór Świętokrzyskich, w równym stopniu chłonąc piękno ojczystej przyrody i starych zabytków, jak ślady ludzi tej ziemi i jej historii. Uczył się w Liceum Plastycznym w Kielcach (1960-65), trzykrotnie bez powodzenia zdawał do ASP (w Warszawie, Krakowie, Poznaniu); studiował (od 1966) na Wydziale Historii Sztuki KUL, gdzie zetknął się z teatrem.

Zanim założył 1969 - Scenę Plastyczną KUL, współpracował z Teatrem Akademickim KUL jako scenograf przedstawień reżyserowanych przez Ireną Byrską (Wanda C. Norwida, 1967), Mieczysława Kotlarczyka (Amor Divinus — Tryptyk Staropolski 1968), Jerzego Zawieyskiego (Mąż doskonały 1968) oraz T. Gong 2 Andrzeja Rozhina (Testament F. Villona, 1968; Wyznania mordercy 1970).

Cykl przedstawień autorskich na Scenie Plastycznej KUL rozpoczął 24 III 1970 premierą wg własnego scenariusza, z własną scenografią (Ecce Homo, reż. Joachim Lodek), a następnie do 2000 dał 16 przedstawień.

Mądzik zrezygnował z warstwy słownej, aktora uczynił elementem obrazu, który wspomagany światłem i oszczędnie dozowanymi efektami dźwiękowymi staje się wizją plastyczną, wyrażająca filozoficzne przesłanie do widza o przemijaniu i śmierci.

Konstrukcja przedstawienia ma każdorazowo swój początek w konkretnych przeżyciach artysty, w doznaniach z dzieciństwa i obrazach pamięci: Tchnienie (1992, z muzyką Stanisława Radwana), powstało z żalu po ojcu i zetknięcia z lodowatością śmierci i śnieżycy, Wędrowne (20 IV 1980, z muzyką Zygmunta Koniecznego) — z zapamiętanego zetknięcia się martwej materii z żywym organizmem w kryptach Kościoła na Św. Krzyżu, ze spotkania z żywiołem wody w przedstawieniach Włókna (2 V 1973, z muzyką Stanisława Dąbka), Wilgoć (23 IV 1978, z muzyką Jana A.P. Kaczmarka), Wrota (1989, z muzyką Przemysława Gintrowskiego), z innymi żywiołami świata i potęgą ludzkich uczuć, jak erotyka, miłość, cierpienie, lęk, rozpacz, nadzieja w realizowanych kolejno przedstawieniach: Narodzenia (2 IV 1971), Wieczerza (23 III 1972), Ikar (24 IV 1974 we Freiburgu i 16 V w Lublinie), Piętno (25 III 1975), Zielnik (11 V 1976), Brzeg (13 XI 1983), Pętanie (30 XI 1986), Szczelina (23 X 1994), Kir (11 X 1997), Całun (20 X 2000).

Współpracował także z teatrami dramatycznymi w Lublinie (Iwanow Antoniego Czechowa, w reż. Ignacego Gogolewskiego, Teatrem im. J. Osterwy 1981), Łodzi (Pornografia Witolda Gombrowicza, w reż. Andrzeja Maja. 1982; Legenda Stanisława Wyspiańskiego, w reż. tegoż, 1983) i Warszawie (Kasandra Christy Wolf w reż. Krzysztofa Bukowskiego, Teatr Studio 1992), w Teatrze Lalki i Aktora im. J.Ch. Andersena w Lublinie (Dokąd pędzisz koniku? Rady Moskowej, w reż. Włodzimierza Fełenczaka, Teatrze Lalki i Aktora im. J.Ch. Andersena w Lublinie 1978).

Prowadził liczne warsztaty teatralne, organizował własne wystawy i wystawy innych, zawsze artystów najbardziej osobiście oryginalnych. Otrzymał liczne wyróżnienia i nagrody: Nagroda Młodych im. Włodzimierza Pietrzaka (1974), wyróżnienie na Światowym Praskim Quadriennale Scenografii i Architektury Teatr (1983), Międzynarodową Nagrodę Krytyków na Festiwalu Teatrów Eksperymentujących w Kairze (1991).

Wydał: Mój teatr (2000), Fotografia. Faktura. Czas. Sacrum. Postać (2002), album własnych zdjęć, ze wstępem A. Wajdy. Bio za:www.kul.pl